Նորից աշուն, և նորից դու

Ահա և ես, ու նորից դու․․․
Նորից աշնան պայծառ արև,
Աշնան քամի, դեղնա՜ծ տերև,
Նորից աշուն, ու ես և դու․․․

Նորից այսպես մի աշունի
Աշնան ոսկու ու արևի հետ,
Ինչպես քամին ու մի տերև
Պատահական հանդիպեցինք․․․

Նորից եկար դու շողի պես,
Դիպար հոգուն իմ նվաղած,
Հետո նորից հովի նման
Հայացք ձգիր ու հեռացար․․․

Բայց անգամ մեկ հայացքդ
Այնքա՜ն ջերմ էր ու հարազատ,
Որ բավ էր կյանքս ու աշունը
Գարունի փոխելու համար․․․

Դու հեռացար հեռու՜- հեռու՜,
ՈԻ արթնացրիր քեզանից հետո,
Ցավոք, արդեն անցյալ, բայց
Ջերմ ու բարի հիշողություն․․․

Արմեն ՄԽԵՅԱՆ