Գյուլնազ տատի հեքիաթները

Մի անաամ Գյուլնազ տատին շրջապատեցին իր թոռները և ստիպեցին, որ տատը թռչնիկներ շինի նրանց:

Տատն էլ վեր առավ փոքրիկներից մեկին, դրավ ծնկան վրա, երկու ձեռքից բռնեց և վեր ու վայր թափ տալով երգեց.

Ղո՛ւ-ղո՛ւ-ղո՛ւ, ա-ղո՛ւ-ղո՛ւ,

Նա՛կ, նա՛կ, ա-ղու-նա՛կ, թը՛ռռ…

Հետո մի ուրիշն ընկավ տատիկի գիրկը և ասաց.

-Տատիկ ջան, տատիկ, ինձ էլ մի կաչաղակ շինե՛ս…

տատիկը նրան էլ դրավ ծնկներին և առաջվա պես երգեց.

Չա՛-չա՛-չա՛, կա-չա-չա՛,

Ղա՛կ, ղա՛կ, կա-չա-ղա՛կ, թը՛ռռ…

-Տատիկ ջան, տատիկ, ինձ էլ մի ծիտիկ շինե՛ս,- ասաց ամենից փոքրը:

Տատիկը նրան էլ վեր առավ և վեր ու վայր թռցնելով` երգեց.

Ծիտ եմ, ծիտ եմ, ծլվլում եմ,

Ծի՛վ, ծի՛վ, ծի՛վ:

Ոստոստում եմ, թռչկոտում եմ,

Տի՛վ, տի՛վ, տի՛վ:

Արի, թևիկ. արի, փետրիկ,

Որ ես դառնամ փոքրիկ ծիտիկ,

Փոքրիկ ծիտիկ, պիծիկ-միծիկ, թը՛ռռ…

Ղազարոս ԱՂԱՅԱՆ