Տխուր հեռու

Դու երբեք ինձ մոտիկ չես լինում, և
ես սկսել եմ արդեն սիրել… հեռուն,
իսկ հեռվի մեջ`
անհայտությունը: Հետքերով գնացողը
չի հասնում, նա պարզապես կրկնում է
նախորդ ուղևորներին: Դու նախորդ չունես`
եթե չհաշվենք թռչուններին
երազների:
Ուզո՞ւմ ես` երամի հետ թռիր-արի,
ես քեզ կճանաչեմ իմ սրտի ցավից:

Սպասումների անհունում, ամենախորքում ջրերի
մի մոմածաղիկ է վառվում`
հովանի է նրան աջը Հիսուսի.
քեզ սիրո խոսքեր
ասելուց առաջ
ես միշտ նայում եմ այդ լույսին:

Փա՞կ են ուղիները: Իսկ ինձ
բացում է ինքը` ճամփան, քայլ առ քայլ,

և հեռուն դառնում է
արգելված խնձորի նման գայթակղիչ:

Ես դողու՜մ եմ մոմալույսի խորքում: Եթե ծաղկի
թոշնելը չլիներ, նա չէր լինի ծաղիկ, իսկ
երբ սիրում են ինքնամոռաց (այդպես լինում է
հազար տարին մեկ) ծաղկի ցողունը
ջարդված տեղից
կպչում-բուսնում է, դալարում նորից: Ես չգիտեմ, կարո ՞ղ եմ
լինել այնպիսին, որ դու լինես
ամենալավը: Մեր միջև`
սարեր-ձորեր… Իսկ այնտեղ, ուր
լեռներն են ճեմում, զարմանալի մաքուր ու զարմանալի
զրնգուն է օդը, և թռչունները թեթև են
հաղթահարում այն:
Թռչունները… Նրանք մանրիկ-մանրիկ կտցում-հանում են
իմ նյարդերը, ես
թեթևանում եմ,
դատարկվում եմ այնքան, որ հավքերը դրանից հետո
բույն են հյուսում կրծքավանդակիս մեջ, ճիշտ այնտեղ, ուր
մի ժամանակ երգում էր
սիրտս:

Լռելը դարձել է անհնար, թեպետ մեկ-մեկ իմ
վերարկուի փոխարեն ինձ եմ կախում լռության գամերից`
զգեստների պահարանում, իսկ
վերարկուս գնում, անարգել զբաղեցնում է ինձ հատկացված
աթոռը: Ես երազից,
աստղերից կչքվեի, թե չլինեին աչքերդ:
Թախծոտ հայացք ունի հեռուն:

Ափս պարզում եմ հաճախ` կարող ես այնտեղ
ցանքս անել,
կուզես` հուշերի,
կուզես` անուրջների.
այնպես արագ են աչքերդ ծլում: Աշնանացա՜ն է:

Երեկ ձեռքով կանգնեցրի քո թռչող պատուհանը,
որով դու երբեմն-երբեմն գլուխդ հանում,
ձեռքով էիր անում ինձ: Ես անցյալ-կորուսյալ
քարեր եմ հավաքում, օրեր եմ հավաքում, հավաքում եմ ձեղուններ,
ու դռներ… Որտե ՞ղ եմ վաղը ապրելու,
եթե կորցնեմ հանգրվանս
վերջին`
հույսը հանդիպման: Հիշո ՞ւմ ես, միշտ ասում էիր,
թե մենք միասին բնակվելու ենք ինչ – որ մի անհայտ
ծաղկի կոկոնում, իսկ
ծաղիկը հեռվում է, հեռուն էլ հեռու է, յոթ ծովերի խորքում:

Ես իմ օրերի վազքում ինքս ինձ մրցակցում եմ,
և երբ, ի վերջո, հատում եմ եզրագիծը սահմանված,
տեսնում եմ, որ
իմ ստվերն ինձանից հետ է մնացել` ուղիղ… մեկ դարով,
այսինքն` այնքան, որքան դու հիմա հեռու ես ինձանից, և
ավելի ես հեռանում, քան տարածությունն է իմ ու քո միջև:

Ես իմ հեռուն նվիրում եմ բանաստեղծությանը, որ ապրում է կոկոնից դուրս:

Վարդան ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Վարդան (Սլավիկ) Սարգսի Հակոբյան- ծնվել է 1948թ․ մայիսի 21-ին,  (ԼՂՀ Հադրութի շրջան՝ գյուղ Արփագյադուկ)։ Հայ բանաստեղծ, դրամատուրգ, բանասիրական գիտությունների դոկտոր (1998), պրոֆեսոր։ ՀՀ մշակույթի վաստակավոր գործիչ (2005)։ ԼՂՀ պետական օրհներգի հեղինակն է։

1969 թ. ավարտել է Բաքվի մանկավարժական ինստիտուտը։ 1969-1983 թթ. աշխատել է Ստեփանակերտի «Սովետական Ղարաբաղ» օրաթերթում, 1976-1983 թթ.՝ գլխավոր խմբագրի տեղակալ։ 1983-1991 թթ.՝ գրողների միության Լեռնային Ղարաբաղի մարզային բաժանմունքի պատասխանատու քարտուղար, 1991 թ.՝ ԼՂՀ գրողների միության նախագահ, միաժամանակ՝ միության պաշտոնաթերթ «Եղիցի լույսի» գլխավոր խմբագիր։ 1982 թվականից Հայաստանի Գրողների միության անդամ է։

Վարդան անունը կնքել է Հովհաննես Շիրազը։

Ստեփանակերտի Վահրամ Փափազյանի անվան հայկական դրամատիկական թատրոնը և Հայաստանի պետական և ժողովրդական թատրոնները բեմադրել են Հակոբյանի «Հայելիներ» (1979) և «Քո սերը քո տունն է» (1981) «Ես հրաժարվում եմ ինձանից», «Արցախյան բալլադ» պիեսները։

Հակոբյանի քնարական բանաստեղծությունների («Մեղեդիներ», 1969, «Շանթահար կաղնին», 1974, «Մայրանում է լույսը», 1975, «Անմարելի-անմեկնելի», 1981, «Վաղվա աչքերով», 1987, «Արցախա ծուխ», 1989, «Ամարասի զանգերը», 1989 և այլ ժողովածուներ) հիմնական թեման ժամանակակից մարդու խոհերն են, կարոտի, սիրո ապրումները։

Հակոբյանը հիմնադրել և խմբագրել է «Արցախ» (1989) երկամսյա և «Պըլը-Պուղի» (1991) երգիծական հանդեսները։ 

Ստեղծագործությունները տպագրվել են ռուսերեն, ուկրաիներեն, վրացերեն, անգլերեն և այլ լեզուներով