Տիեզերք

Քո խորության խորքերում մակերեսներ կան պահված,
Ու ամեն մի մակերես մի երկինք է տապալված։

Ու ամեն մի երկնքում շիրմատուն կա թևերի,
Որ Իկարին ուղեկցող հավքերինն են երևի։

— Ամենահին դու երկո՛ւնք, ամենանոր առեղծվա՛ծ,
Քո խորության խորքերից պսակներ են թափվում ցած

Ու պարուրում երկրային մանուկների հուշը մերկ,
Որ ծաղկում է մեր հողում որպես մի բույլ տիեզերք,

Ուր արթնացող ամեն իր, ամեն պատկեր ու անուն
Անդրադառնում է քո մեջ ու երկինքներ սերմանում…

Ու ամեն մի երկնքում շիրմատուն կա թևերի,
Որ հավքերին ուղեկցող հուշերինն են երևի։

Հրաչյա ՍԱՐՈՒԽԱՆ