Մենք տուփ ենք հիշողությունների

Մենք տուփ ենք հիշողությունների։
մեզնից ամեն վերնիսաժում չես գտնի։
մենք ռեալ ենք ու էդքան էլ չէ,
բայց կարևորը՝
մեր մեջ ուրախություններն են
դեֆիցիտ օրերի,
քաղցրությունները՝ հրապարակի կենտրոնում
էդպես էլ երբեք չկերած
վարդագույն պաղպաղակների,
հեռուները՝ միասին անցած ճանապարհների,
բարի ու սիրուն խոսքերը՝ ինչ-որ ֆիլմերի՝ իրար հետ դիտած։
մենք տուփ ենք հիշողությունների,
որոնց վրա չկան բացատրություններ՝
ումի՞ց, ու՞մ, ե՞րբ ու ինչու՞։
Մենք ունենք էն անսովոր հոտը մեր քառակուսու մեջ՝ կարոտների, կռիվների, «գնա»-ների,
իմ սիրած թեյերի, երիցուկների, քո մարմնի, իմ «երևի»-ների,
մեր գրքերի,
մեր տարօրինակ ու անդաստիարակ մտքերի։
Մենք ունենք վարդագույն մեծ ժապավեն՝ մեզ փաթաթված
ու չունենք հարցնող՝
ե՞րբ ու ո՞վ պիտի մի օր
մեզ լույս աշխարհ դուրս պրծացնի։
Մենք տուփ ենք հիշողությունների։
կրկնում եմ, որ հիշեմ՝ ինչ ունենք «թաքցրած».
ուրեմն մենք տուփ ենք դժվար մտաբերվող հիշողությունների։
Տուփ ենք մենք չեղած մտայնությունների,
իրար երբեք չպատահած երկու մտերիմ շուրթերի,
տանելի դարձած անտանելի ընկերների,
գիշերների ու ժամերի,
որ սպասում են ծխում
իմ անհավասար ատամնաշարի տակ,
անձրևը տեսած, ծիածան մարսած պատուհանների,
մռայլ ու տհաճ ասֆալտը
դրախտ երևակայող ոտքերի,
թափառումների՝ անհասցե, անտեր,
կիսատ մնացած դիալոգների,
հիվանդ ու թշվառ, անպետք ու թևատ
պատկերացումների։
Մենք մեզ տուփ ենք երևակայել,
որ սեղմենք չորս պատ
հիշողությունների
ու մեզ թուլատրենք՝ գաղտնի մնալու,
թաքուն սիրելու,
թաքուն ապրելու,
թաքուն մեռնելու
բոլորին անհայտ ճոխությունները։
Մենք երևակայել ենք անխիղճ ու անսանձ,
առանց աշխարհի ու առանց մարդկանց,
առանց ավելորդ նախազգուշացման,
կարևոր զանգ, պատահարի,
երևակայել ենք
ու
ճահճացել ենք.
տուփը՝ փակ.
աշխարհը կմեռնի,
կապրի, կերգի,
կզգա,կսպանի,
կատի, կցավա,
իսկ մենք երևակայել ենք,
որ տուփում էս մեծ
մենք ենք մենակ մեր գլխին տեր…
մենք տուփ ենք պահված հիշողությունների՝
աշխարհ չգալու,
իրարը մնալու,
տաքուն ապրելու
տխուր մակագրությամբ…

Գայանե ԱՎԴԱԼՅԱՆ