Իսկ ինչու՞ ներել…

Թշնամու հրոսակները հարձակվում են մի քաղաքի վրա: Բնակիչները փախչում են դեպի գետը` անցնելու համար մյուս ափ, որպեսզի փրկվեն: Ծանր քայլերով, քրտինքը երեսին գետին է մոտենում մի արհեստավոր` մի հսկա պարկ ուսին շալակած:

Ափի մոտ կանգնած մի փոքրիկ նավակի միջից մի մարդ ասում է.

-Եղբայր, պարկդ թող ու մտիր նավակ: Այն կարող է միայն երկու մարդ տեղափոխել դեպի փրկության ափ:

Արհեստավորը պատասխանում է.

-Չեմ կարող իմ պարկը թողնել ու դրանից հրաժարվել: Այն լցված է այն քարերով, որոնցով քաղաքի մեր բնակիչներն ինձ հարվածել են ու ցավ պատճառել: Իսկ ես դրանք հավաքել եմ ու մյուս ափ պիտի անցկացնեմ, որ նույն քարերով ինձ ցավ պատճառողներին հարվածեմ:

-Եղբայր, դու այդպես և նավակը կխորրտակես, և ինձ և քեզ քո պարկի հետ միասին: Արդ, դատարկիր այն ու նավակ մտիր:

Սակայն արհեստավորը պարկը դնում է գետնին, բացում պարկի բերանը, հանում տարբեր չափերի քարերը ու մինչև հիմա որոշում, թե ինչ մեծության և չափի քարերը թողնի իր պարկում…

Պարկերը շալակած երկնքի արքայություն մտնելն անհնար է…, մանավանդ, երբ թշնամին մեղքի միջոցով ներխուժել է մեր կյանք, իսկ մենք դեռևս որոշում ենք, թե ինչ չափի քարերը թողնել մեր պարկում….

Հեղինակ` Հովհաննես սարկավագ Մանուկյան