Երկնքիդ անունը

Երկնքիդ անունը

Երկնքիդ անունը օվկիանոս էիր դրել,
նավ կառուցեցի,
մե՜ղմ-մե՜ղմ փչեցի:
Ճերմակ առագաստը փքվեց,
թռա՜վ
նավս երկնքիդ միջով,
թռա՜վ …
Օվկիանոսիդ հատակում,
որտեղ նստվածք են տվել արդեն արցունքներս
ու կանաչ-կանաչ գույն առել,
չգիտես, ինչու հենց այս գիշեր սկսեց ձյուն գալ:
Քաղաքում բոլորը քնած էին:
Սահեցի սենյակիս պատուհանով,
թաթերիս վրա քայլեցի,
փաթիլ-փաթիլ բարությունը իջավ,
ինչպես փետուր հրեշտակի,
մխրճվեց, մնաց մազերիս
արանքն արձակ,
կաթիլ-կաթիլ իջավ,
ինչպես խաչված մարդու արյունը
ափին մանկան,
իջավ, ինչպես մաղից ալյուր
հաց դառնալու ընտանիքի համար
վեց-յոթ հոգանոց,
իջավ, ինչպես աչքի կոպը օրորոցում,
և ինչպես ամանորյա գիշերվա աղմուկն է մեռել,
մի օր իմ՝ քո մանկության քնի մեջ
նավս կետ դարձավ երկնքում քո,
և երկինքդ կետ դարձած իմ մեջ,
և կետ դարձա ես հալվող-մարող հուշիդ հետ:
Արթնացա՝ անունդ աչքերիս մեջ…
թաց-թաց
արթնացա…

Անի ԱՄՍԵՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում