Հիմա հասկացա

Հիմա հասկացա, կարևորը կանգառն է:
Ճանապարհը՝ միայն կետերի միացում:
Շնչում է դեմքիդ քրտնած կայարանը,
Մեզ կուլ է տալիս և դուրս շպրտում:

Սեղմված են իրար դատարկ ճամպրուկները,
Յուղոտ բաժակները՝ սեղանին դողում,
Իրարից զզված ուղեվորները,
Ինչ որ անիմաստ ստեր են փչում:

Ճանապարհը քո ընթացող խաբկանքն է,
Առջևում՝ միայն անհայտություն:
Երբ քո փողոցից մարդիք վերանում են,
Դու փնտրիր նրանց ուրիշ քաղաքում:

Անցյալը ճզմած քո լաթերի մեջ կախում ես մեխից,
Հե՜յ, ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից:

Քո ճամպրուկն էլ, խենթ, ջութակի պատյանն է:
Քեզ ճանապարհին ոչ ոք չի սպասում:
Որոնում ես այն կապույտ քաղաքը,
Որտեղ երազները չեն գողանում:

Դու հիմա հասկացար, կարևորը կանգառն է,
Ճանապարհը՝ երկու կետերի միացում:
Անշարժությունից զզված ընթանում ես,
Քաղաքից քաղաք, ուր քեզ չեն սպասում:

Պառկած ես անշարժ փայտե մահիճին՝ դողալով ցրտից:
Հե՜յ, ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից:

Դու հիմա հասկացար, կարևորը կանգառն է,
Ճանապարհը՝ երկու անհայտի միացում:
Շնչում է դեմքիդ քրտնած կայարանը,
Մեզ դուրս է նետում, ետ չի ընդունում:

Երգն էլ, մի տեսակ, կետերի միացում է,
Խոսքերը` կցած իրարու գնացքներ,
Բեմն էլ անձրևոտ դատարկ կայարան է`
Ուր ջութակը քո՝ հարբած ուղեւոր:

Անցյալը ճզմած քո լաթերի մեջ կախում ես մեխից,
Հե՜յ, ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից:

Արթուր ՄԵՍՉՅԱՆ