Հաճույքը
Նմանատիպ
Շատ ծույլ մի տղա է ապրում։ Օրերով մի տեղից մեկ ուրիշ տեղ է գնում, անիմատ դեսուդեն ընկնում։ Չկար որևէ բան, որ դուր գար նրան, և չկար որևէ բան, որից հաճույք ստանար։ «Ի՞նչ հաճույք, չգիտեմ», – մի օր մտածեց նա և որոշոց փնտրել ու գտնել այն։
Տնից դուրս եկավ, ճանապարհ ընկավ։ Գնա՜ց, գնա՜ց և շուտով հայտնվեց բարձր սարի ստորոտում, որն իր ճանապարհը փակում էր։ Մի ծեր գյուղացի այդտեղ հողն էր փորում։
– Պապիկ, դու գիտե՞ս , թե ինչ է հաճույքը, – հարցրեց պատանին ծերունուն։
– Գիտեմ, – պատասխանեց ծերունին՝ աշխատանքը չընդհատելով, – բայց եթե ես հիմա քեզ հետ զրույցի բռնվեմ, չեմ կարողանա աշխատել։
– Ես քո փոխարեն կաշախատեմ, իսկ դու ասա, լա՞վ, – առաջարկեց տղան։
– Լավ։
Տղան վերցրեց բահն ու սկսեց փորել։ Արևն այրում էր մեջքը, ողջ մարմինը պատվել էր քրտինքով, բայց եթե գործը չաներ, ծեր գյուղացին չէր ասի՝ ինչ բան է այդ հաճույք կոչվածը։
Եվ պատանին շարունակեց աշխատել։ Իսկ ծերունին նստեց ծառի տակ ու շարունակեց հետևել տղայի գործին։ երկու ժամ անց ձայն տվեց․
– Հ՜եյ, տղա՜, արի, հանգստացիր մի քիչ։
Պատանին ցած գցեց ձեռքի բահն ու նստեց ծեր գյուղացու մոտ՝ ծառի զով, հաճելի ստվերում։
– Ի՜նչ լավ է, ա՝յ քեզ հաճույք, – ակամաբացականչեց նա։
– Ճիշտ է, -հաստատեց ծերունին, – հաճույքը հենց սա է։ Եթե եռանդով աշխատես, հաճույքն ինքը քեզ կգտնի։
Չինական ժողովրդական հեքիաթ
«Աշխարհի իմաստուն հեքիաթներ»