Քո լռությունը թթվածին է

Քո լռությունը թթվածին է,
կարմիր վարդի թավշե թերթիկ,
օրվա մեջ մի քանի անգամ
կերպափոխվում եմ,
իսկ մարմնիս մեջ
կենսական գույնը
կորիզաչափ սրտեր է սերում:
Երբ ճիշտ ժամանակին
աշխարհ գանք,
մարմնակիցներ կդառնանք.
քո լռությունը թթվածին է:
Կանաչ-կանաչ ոտքերով
լիճ եմ հասնում,
Եվայի զգեստը հագիս
ջրի երեսին այս ու այն կողմ շարժվող
արտացոլանքս եմ գրկում:
Կռունջ մազերս երկարեցին՝
մորեմերկ մարմինս ծածկելով
մինչև քեզ հասնեմ:
Քո լռությունը թթվածին է,
զառամ ծառի բույն,
ականջ եմ դնում,
մարի եմ դառնում
ամենաբարակ ճյուղին նստած:
Ձեռքիդ հուրան է՝
պատրաստ կառուցելու
հողմակայուն տնակ,
իսկ ես պատրաստ եմ մայրանալ
ինքնակառույց օրրանում…

Աիդա ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ