Կապույտ աշխարհի կարոտով

Գինու գավաթի մակերեսին՝ լողացող մի նավ՝ հեռու հորիզոնում,
ծովի երկու խոշոր կաթիլ՝ քո փիրուզ աչքերը,
որ նկարում են հեռացող մի գիշեր՝
կապույտ, ինչպես երկինքը,
կապույտ, ինչպես քամին,
և հետագիծը կապույտ մի թռչնի՝ ազատ մի երկնքում:
-Ես չունեմ ոչինչ
բացի այս նավից,
ուրիշ ոչինչ չունեմ,
ՈՒՆԵՑԱԾՍ՝ ՔԵԶ,-
ասում էր նա ինձ:
Երկնքում՝ փոքրիկ լուսատուներ շաղ տված,
քամու մեջ՝ ավազի հատիկներ,
մեր հոգու ափին՝ դիզվող բեկորներ՝ անցյալից ու ապագայից,
կեսը՝ ջուր, կեսը՝ հող, կեսը՝ կրակ,
մեր թոքերում՝ նույն ամբողջական օդը,
որ կբաժանենք շուտով՝ աշխարհի տարբեր ծայրերը տանելու,
արտաշնչելու դատարկ ու մերկ խցերում մեր՝
բաժանման վերջին րոպեները հաշվելով:
Մենք փակում ենք մեր կոպերը,
ճչում վերջին ճիչերով ու հառաչներով:
…Ճերմակը՝ հրաժեշտի գույն:

Կտավն ավարտված է:

Անի ԱՄՍԵՅԱՆ