Փախուստ

Փախուստ

Բաժակներում պարպվեց համբերանքը լեղի,
առաստաղից կախվեց պատկերը հեռացման,
վերջին հրաժեշտի մեկնած ձեռքը դեղին
աղոտ ճանապարհն էր գծում անցման:
Այստեղ մենք ապրեցինք ինչպես խաշնարածներ,
մախաղն անվերջ կախված մեր ուսերից,
ինչպես ցավոտ ոտքով հաշմվածներ,
քայլող հիշատակներ մեր ցեղերից:
Մի ժամանակ կարծես մենք ունեինք աչքեր,
որ գրկում էր հողը արեգակով լցված,
հիմա ճերմակ քողը, թուխպը ամպե
այնպես խնամքով ու նրբորեն են գծված,
որ բաժանման պահին, հրաժեշտին ցավոտ,
մեր աչքերը կախենք քո մարմնից,
իմ քնքուշ Հայրենիք, իմ կապույտ առավոտ,
ինչպե՞ս, ինչքա՞ն փախչենք կուրացումի ձեռքից;
Բաժակներում պարպվեց համբերանքը լեղի,
առաստաղից կախվեց պատկերը հեռացման,
վերջին հրաժեշտի մեկնած ձեռքը դեղին
աղոտ ճանապարհ էր գծում անցման:

Նորայր ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում