Անհասցեություն

Դանդաղ մեռնում են ջրերը սաթե,
և վերադարձի հույսեր էլ չկան,
թղթե նավերը հին ու սադափե
դառնում են հուշի գունավոր նկար:
Աղավնիները ծույլ ու անթռիչք
բառեր են ծամում հին նամակներից,
ձայները օդում դառնում են կռինչ,
ու սև անձրև է թափվում վերևից:
Ու՞ր է պատկերը էն հանրածանոթ,
և հանգրվանը էն մարդափրկիչ,
գուցե մշուշ է, կամ ամպ է քամոտ,
գուցե հողմեր են մութ ու ավերիչ:
Սակայն աղավնին նամակ է բերում՝
ճեղքելով հողմի քղանցքները թաց.
-Այս հավերժական ու կապույտ երկրում
մարդը եղել է լոկ ինքնատյաց:
Եվ ո՞վ է ասել, թե վերադարձի
պատերը այնքան անհույս են շարված,
որ տաք բուրմունքը թշշացող հացի
հին սահմաններից դուրս է տարածված:
Բայց թե մեռնում են ջրերը սաթե
և վերադարձի հույսեր էլ չկան,
թղթե նավերը հին ու սադափե
դառնում են հուշի գունավոր նկար:

Նորայր ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ