Լույսը քարկապ է ընկել խորշերում

Լույսը քարկապ է ընկել խորշերում,
սոված շները ծամում են նրան,
ծեր մուրացիկի պաղ գրոշներում
լացող հայացքն է հնամյա դռան:
Ոչ ոք չի բացում դուռը շատ վաղուց,
գնացին, ինչպես չվող թռչուններ,
գոնե օրորվեր աշնան պաղ քամուց,
և արտաբերեր կանչող հնչյուններ:
Բայց քամիները սառել են վաղուց
գետնախորշերում հին կայարանի,
լույսը շողում է խամրած ապակուց-
շուտով ծերունուն մահը կտանի:
Բայց գրոշների պաղ հայացքներից,
մեկ-մեկ փայլում են աչքերը նրա,
ու պատկերներում գորշ կայարանի
արտացոլանքն է հնամյա դռան:
Գնում է, կարծես վերանում անդարձ,
որ լացող դռան կարոտը առնի,
որ դռան փեղկին համրորեն պառկած
մեկ էլ աստղացոլ երկնքում հառնի:
Լույսը քարկապ է ընկել խորշերում,
սոված շները ծամում են նրան,
և զրնգացող, պաղ գրոշներում
լացող հայացքն է հնամյա դռան:

Նորայր ԳՐԻԳՈՐՅԱՆ