Ելք՝ մութի վրա
Նմանատիպ
Մեր եղևնին ոչ մի ժամանակ չի դադարում մերը լինելուց,
թեև վաղուց մենք նրա մոտ այլևս չենք ժամադրվում:
Մեր եղևնին:
Քո աչքերով լցվում է ինձ շրջապատող խավարը, երբ
քեզ եմ սպասում: Մթան ելքը լոկ լույսը չէ, այլև՝ քո
վերադարձը: Իսկ ես մենակ չեմ, շրջապատված եմ քո
ջերմ բացակայությամբ: Նույն եղևնու տակ:
Քո մարմինը երգ ունի:
Ունի և տխրություն, որի մեջ բարուր է լույսը, իսկ
անսահման տարածքները կազմված են իմ հոգուց:
Ես տեսնում եմ գետերը, որ հոսում են լեռան
գագաթներով. աչքերից մի խլեք հեռուն, այլապես
կմեռնեն մեղուները, մրջյունները, բանաստեղծությունը
և, մանավանդ, սերմը՝ հողի տակ: Մայրս ուզում էր քեզ
տեսնել: Կիսավեր վանքի խորանում վառվող մոմերը
մորս անբացակա աչքերն են, որ փայլում են լույսի
փիլիսոփայությամբ, իսկ կապույտ շողերը սրընթաց
բեկբեկումներով վերհիշում են երբեմնի
կանգուն տաճարի չանհետացած գծերի դինամիկան:
Քարերի քամին քուն է մտել եղևնու
շյուղերում, ուր-որ է իր ստվերից դուրս կգա ծառը,
կթափահարի թևերը
և կսլանա, ինքը գիտե՝ ուր: Եթե Քոչարը Փարիզում
չհանդիպեր Մելինեին, Սասունցի Դավթի ձիու
ոտնահետքերից Երևանում աղբյուր չէր բխի՝ այդքան
խոսուն, հորդ ու մաքուր: Ես ծաղիկներից
աչքեր եմ ստեղծում: Քո մասին
20 Վարդան Հակոբյան Նշագրություն լուսնի վրա 21
խոսելիս՝ մութը, վանքի պատերը, թերևս
սկսում են տխրել, ինչպես աստղերը՝
վաղ արշալույսին: Մարդը չի մեռնում, մեռնում է
նրա ժամանակը: Իսկ լույսի հենարանը
խավարն է: Անկախ նրանից՝ ո՞վ է պոկում և
ո՞ր այգուց,
աշխարհի բոլոր խնձորները մեղքի մեջ շողշողում են:
Հավերժությունը եղևնու ջինջ թախիծ ունի:
Ես համտեսում եմ բառը, ինձնով ուրվագծում ցավի
ներկայությունը: Իսկ հորիզոնը վանքի շուրջ
թևածում է: Ամենաշատ ծաղիկները,
որ երբեք չեն երևում,
բուսնում են գիշերները՝ մերկ ու ցամաք
անապատներում, ուր ավազի ամեն մի հատիկ
քարավաններից մնացած մարգարիտ է կամ
դեռևս չվերադարձած իր ասպետին
սպասող դիցուհու աչք:
Ես գետերին և ծովերին շարունակում եմ դեպի
անհունը, ես մանուշակներին շարունակում եմ
դեպի քո աչքերը: Եվ իմ շնչից կենդանանում են մեռած
ժամանակները: Վայրում, ուր ոչ ոք
չի հասնում, չի աճում ոչ մի թուփ ու խոտ:
Արտույտ, մի կորցրու թևերդ,
ուզում եմ, որ տեղ հասնի առավոտը: Անխաղաղ
ուղղաթիռներն՝ իրենց իսկ
ծխագծի վրա շարվել են՝ պոչ-պոչի, իսկ ներքևում,
փշալարերի արանքից ճաքճքած մատներով կինձ ու
ճռճռոկ է քաղում Սաթենիկ տատս, որ
նոր զինվորագրված ծոռան համար
ժենգյալով հաց թխի:
Մի կորցրու, թևերդ, արտույտ: Լուսնի մի ճառագայթ
պսպղում է աղբանոց նետված սովորական ժամացույցի
վրա՝ տիկ-տակ, տիկ…
Ունկ է դնում աղբանոցում հայտնված մի «բոմժ» և
չունեցած իր շալվարի փողքը կշտած՝ փախչում.
– Ռումբ են դրել աղբանոցում…
Ինձ շրջապատող մութն ուրիշ ելք չունի… քեզանից բացի:
Քանզի կանաչն ուրիշ է, և բոլորովին ուրիշ՝ կանաչը
եղևնու և հուշի: Արտույտ, մի կորցրու թևերդ,
առավոտը թռչել է ուզում:
Վարդան ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում