Կին

դուրս արի՛ խցիցդ,Կի՛ն,
պատռելով մենության գլխաշորը,
քեզ բոլորը լքեցին,
դու լքեցիր ինքդ քեզ՝
հագնելով զսպաշապիկը
նռնագույն տառապանքի,
որ աղոթում էր մեղքեր
ու խմում՝պատվիրաններ
չշնչված….
դու խելագար ես,Կի՛ն,
ու փշրված՝ աշխարհների միջև,
որ չունեն ճակատագիր,
դու նկարեցիր քեզ՝
ճերմակ շրթներկով
թիթեռասպան….
հագուստներդ
կախվեցին առաստաղից
ու չհասան աստղերին,
որ փնտրում էին երկինք….
դու չգտար քեզ,Կի՛ն,
ու կաթկթեցիր հույսի
կապույտ երակներից,
որովհետև,
որովհետև քո հուդաները
քեզանից էին սնվել…

Հաս ՉԱԽԱԼՅԱՆ