Իմաստուն Գլուսկեպը

Իմաստուն Գլուսկեպը

Անտառի խորքում, այնքան հեռու, որ թռչունն էլ իր թևով չէր հասնի, գտնվում է Տիոտո լիճը։ Հիմա այնտեղ ամայի Է։ Իսկ ժամանակին ամեն տարի ամռանը այստեղ էին հավաքվում հնդիկները։ Ոմանք ձուկ էին բերում ու փո­խանակում զենքի հետ, ոմանք նավակների կողերին փռում էին դաբաղած կաշիները, երրորդները վաճառում էինտաք մորթե հագուստներ։

Լճիվրա առավոտից մինչև ուշ գիշեր չէր դադարում մարդկանց աղմուկը։ Երբեմն հնդիկները այնպես էին գոռ­գոռում, որ իրենք իրենց չէին լսում։ Ոչ ոք չէր կարողանում հանդարտեցնել նրանց։

Անտառի խորքում, այնքան հեռու, որ թռչունն էլ իր թևով չէր հասնի, գտնվում է Տիոտո լիճը։ Հիմա այնտեղ ամայի Է։ Իսկ ժամանակին ամեն տարի ամռանը այստեղ էին հավաքվում հնդիկները։ Ոմանք ձուկ էին բերում ու փո­խանակում զենքի հետ, ոմանք նավակների կողերին փռում էին դաբաղած կաշիները, երրորդները վաճառում էինտաք մորթե հագուստներ։

Լճիվրա առավոտից մինչև ուշ գիշեր չէր դադարում մարդկանց աղմուկը։ Երբեմն հնդիկները այնպես էին գոռ­գոռում, որ իրենք իրենց չէին լսում։ Ոչ ոք չէր կարողանում հանդարտեցնել նրանց։

Եվ ահա, մի անգամ, երբ նրանց ծիծաղն ու աղաղակները վախեցրին Տիոտո լճի բոլոր ճայերին, երկնքից մեծամպ իջավ։ Հազիվ էր ամպը կպել ջրին, երբ ջրից մի սպիտակ կանոե դուրս լողաց։ Կանոեում նստած էր բարեկազմ, ազ­դեցիկ ու շատ բարձրահասակ մի մարդ։

– Ինչու՞ եք դուք փոքր երնխաների նման գոռգոռում,- խստորեն հարցրեց նա սսկված հնդիկներին։

Եվ այստեղ, ինչպես աշնան տերևները ծառերից, անծա­նոթի վրա բողոքների տարափ թափվեց։

– Ես չեմ ուզում աղ վերցնել կուղբի մորթու փոխա­րեն,- ասաց մի հնդկացի։

– Իսկ պղնձե ապարանջանի փոխարեն քիչէ նետե­րով կապարճը։

– Մի՞թե ազնվություն էլավ մոկասինների դիմաց այս­պիսի աղեղ տալը, որն ասես փտած լինի,— բացականչեց երրորդը։

Սպիտակ կանոեի մարդը բարձրացրեց ձեռքը.

– Իմ անունը Գլուսկեպ է։ Ես ձեզ օգնելու համար եմ եկել,- տիրաբար ասաց նա։-Մոռացեք ձեր վեճերը։ Լո­ղացեք բոլորդ դեպի ափ և ջրից հանեցեք ձեր նավակները։

Հնդիկները լսեցին։

Երբջրիմեջ ոչ մի կանոե չմնաց, անծանոթը բարձրաց­րեց գլուխը և ձեռքերը դեպի վեր։ Նույն ակնթարթին մռայլ ամպը ծածկեց արևը։ Երբ արևի ճառագայթները նորից լուսավորեցին երկիրը, բոլորը Տիոտո լճիվրա բադերի մի հսկայական երամ տեսան։ Բադերը անձայն իջնում էինլճիվրա ու ագահորեն ջուր էին խմում, իսկ հետո թռչում-հեռանում։ Նրանց փոխարինում էին նորանոր թռչուններ։ Նրանք էլ ագահորեն խմում ու հեռանում էին։ Շուտով լիճը բոլորո­վին ցամաքեց։

Վերջինթռչունինհայացքովուղեկցելով, Գլուսկեպըցույցտվեցհնդիկներինլճիխոնավհատակը։Այնտեղջրի­մուռների մեջփայլփլումէինայնպիսիխեցիներ, ինչպիսիքմինչայդոչոքչէրտեսել։

– Հղկեքդրանք,- ասացԳլուսկեպը,- կլորացրեքուշարեքհաստթելիվրա։Այսհուլունքներիանունըվամպումկլինի։Թողձեզնիցամենմեկըայսվամպումհուլունքըփո­խանակիինչովուզումէևայնժամանակդուքստիպվածչեքլինիգոռգոռալուվիճել։

Այս էր իմաստունԳլուսկեպիառաջինխորհուրդըհնդիկ­ներին։Նրադուրնեկանանեզրանտառներնուպրերիաները, ևնաորոշեցընդմիշտբնակությունհաստատելայնտեղ։Հենցայդտեղ, լճիափին, նաիրհամարվիգվամկառուցեց։Առուներնուհեղեղներիբերածջրերընորիցլցրեցինլիճըևշուտով, Տիոտոյիհարթության վրա, առաջվանման, թռչումէինսպիտակաթևճայերը։

Միայնթեայժմլճումխաղաղությունէրտիրում։

Աղբյուր՝ heqiat.am։

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում