Ռոպիքե
Նմանատիպ
Կար-չկար, մի կին կար: Էս կինը մի քիչ թել ուներ ու ուզում էր թելը տանել ջուլհակի մոտ, որ ջուլհակն իր համար մի կտավ գործի: Նա արդեն պատրաստվում էր տնից դուրս գալ, երբ հանկարծ ներս է մտնում մի սատանա և ասում.
– Բարև՜, սիրելի տանտիրուհի:
-Ողջու՜յն, պարոն:
– Եթե դուք կարողանաք գուշակել իմ անունը, – շարունակում է սատանան, – ես ձրի կտավ կգործեմ ձեզ համար:
– Համաձայն եմ, ասում է կինը: – Ձեր անունը երևի Ժան է:
– Սխալվում եք, սիրելիս:
– Գուցե Կլո՞դ է:
– Ոչ:
– Ուրեմն Ֆրանսուա է:
– Ոչ, սիրելիս, ոչ էլ Ֆրանսուա է: Չգուշակեցիք: Բայց, իմացած եղեք, եթե կարողանաք գուշակել՝ ձեզ համար ձրի կտավ կգործեմ:
Կինն սկսում է իրար հետևից ասել իր բոլոր անունները, բայց սատանայի անունը չի գտնում: Սատանան ասում է.
– Ես ուզում եմ գնալ: Տվեք ձեր թելը, ես կտավ կգործեմ ու երկու ժամ հետո կբերեմ: Եթե այդ ընթացքում դուք չկարողանաք գտնել իմ անունը, կտավը իմը կլինի:
Սատանայի հեռանալուց հետո կինը գնում է անտառ՝ ցախ բերելու: Նա կանգնում է մի հսկայական կաղնու տակ ու սկսում է չորացած ճյուղեր հավաքել: Հենց այդ ծառի վրա նստած է լինում սատանան, որն իր ճտերի օգնությամբ կտավ է գործում:
Սատանան գործում էր ու քթի տակ երգում.
– Տիկի-տեկե, տիկի-տեկե,
Ինձ կոչում են Ռոպիքե:
Թե անունս իմանար այդ կինը բարի,
Նա երբեք, երբեք, երբեք չէր տխրի:
Կինը գլուխը վեր է բարձրացնում ու անմիջապես ճանաչում է սատանային:
Նա իր կոշիկի վրա գրում է այդ անունը, որ չմոռանա և տունդարձի ճանապարհին մտքում շարունակ կրկնում է. “Ռոպիքե, Ռոպիքե”:
Տուն է մտնում թե չէ՝ նրա հետևից հայտնվում է նաև սատանան:
– Կտավը բերել եմ, – ասում է սատանան, – իսկ դուք պետք է ասեք իմ անունը:
– Ձեր անունը Էժեն է:
Սխալվում եք, սիրելիս:
– Գուցե Էմի՞լ է:
– Նորից եք սխալվում, սիրելիս:
– Այդ դեպքում ձեր անունը Ռոպիքե է:
– Օ՜յ, օ՜յ, – ճչում է սատանան, – եթե դուք ծառի տակ չլինեիք, երբեք չէիք գուշակի իմ անունը:
Սատանան դուրս է թռչում տնից և, զարհուրելի ձայներ արձակելով ու ճանապարհի ծառերը արմատախիլ անելով, գլխապատառ վազում է, մտնում անտառ:
Ես այդ պահին նստած էի հենց այն կաղնու վրա և հազիվ հասցրի թռչել հարևան ծառին, այնտեղից էլ ցած իջա ու վազելով հասա մեր տուն:
Ֆրանսիական ժողովրդական հեքիաթ
Աղբյուր՝ heqiat.am: