Խռովկան Անահիտը
Նմանատիպ
Անահիտը շատ խռովկան էր: Խռովում է տատիկից, մայրիկից, անգամ իր սիրելի փիսիկից: Երբ Անահիտը խռովում է, փիսիկը տխուր մլավում է ու մի կողմ քաշվում: Մի անգամ Անահիտը պատահաբար կոտրեց տատիկի սիրելի ափսեն: Նա չտխրեց, այլ ափսեի կտորները թաքցրեց պահարանի տակ, որ ոչ ոք չտեսնի: Եկավ տատը, շատ դեսուդեն ընկավ Անահիտը: Սակայն ափսեն չկար ու չկար…
Տատիկը վշտացավ, կանչեց Անահիտին.
– Բալիկ ջան, դու չե՞ս տեսել կապույտ շրջանակներով մեր ափսեն:
– Կոտորվել է:
– Ինչպե՞ս,- զարմացավ տատիկը:- Ո՞վ է կոտրել:
– Փիսիկը:
Իսկ Փիսիկը անմեղ քնած էր բազմոցի վրա:
– Ո՞նց թե,- վրդովվեց տատը:- Փիսիկն ինչպե՞ս կարող էր կոտրել ափսեն:
– Կոտրեց, էլի,- ուսերը թոթվեց Անահիտը:
Տատը զարմացավ՝ ինչո՞ւ է Անահիտը ձիգ կանգնել պահարանի առաջ ու չի շարժվում:
– Իսկ դու տեսա՞ր, որ Փիսիկը կոտրեց ափսեն:
– Այո, տեսա, տատի ջան, Փիսոն կոտրեց:
– Իսկ ինչո՞ւ ինձ չասացիր:
Անահիտը աչքերը հառեց գետնին, ավելի հպվեց պահարանին:
Տատը նայեց պահարանի տակ եւ ի՜նչ տեսնի՝ ափսեի կտորները թաքցված են այնտեղ:
– Վա՛յ,- զարմացավ նա,- ո՞վ է տեսել, որ կատուն կոտրած ափսեի կտորները թաքցնի պահարանի տակ: Էս ինչ հրաշք է, քոռանամ ես…
Եվ հանկարծ Անահիտը լաց եղավ: Տատը, որ ամեն ինչ հասկացել էր, հանդիմանեց նրան սուտ խոսելու համար:
– Դա բոլորովին լավ բան չէ,- ասաց տատիկը:
Անահիտը լսեց-լսեց նրան եւ… իր սովորության համաձայն, իսկույն խռովեց նրանից: Փիսիկը մոտեցավ քսվեց աղջկա ոտքերին ու սկսեց մռլտալ: Անահիտը ոտքով մի կողմ հրեց նրան:
– Մի մոտեցիր ինձ, քեզ չեմ սիրում:
Փիսիկը տխուր հեռացավ: Անահիտը գնաց պառկեց բազմոցին եւ քնեց…: Քնեց ու երազում ամեն ինչ տեսավ…Ահա ինքը քայլում է ամայի փողոցներով. ոչ մարդ կա, ոչ էլ մեքենա: Ոչինչ չկա: «Ինչ լավ է,- շշնջաց նա:-Ինչ լավ է, այստեղ ոչ ոք չկա»:
Այսպես գնում էր նա իր համար, երբ նկատեց Փիսիկը գալիս է իր ետեւից: Բարկացավ նրա վրա.
– Ինչո՞ւ ես գալիս, ետ գնա, ես չեմ սիրում քեզ:
Փիսիկը միայն տխուր մլավեց: Նրանք այնքան քայլեցին ամային փողոցներով, որ Անահիտը քաղց ու հոգնածություն զգաց: Նա Փիսիկին ասաց.
– Փիսո ջան, արի գնաք խանութ, գուցե ուտելու բան գտնենք:
Աղջիկը մոտեցավ խանութին, բայց խանութի դռներն իսկույն փակվեցին: Նա ոտքով խփեց դռներին:
– Պա՛հ, շատ պետք եք,- ասաց նա:
Որոշեց գնալ կրկես: Փիսիկը տխուր հետեւում էր նրան: Ահա հասան: Երբ Անահիտը ուզում էր մոտենալ կրկեսի դռներին, տոմսավաճառը դռները փակեց նրա առաջ: Անահիտը չոր ասաց.
– Դե որ այդպես է, Փիսո ջան, գնանք այստեղից:
Ուր էլ գնում էր Անահիտը, բոլոր դռները փակվում էին նրա առաջ: Նա սկսեց լաց լինել:
– Արի, Փիսո, արի գնանք տուն: Ախր շատ եմ կարոտել տատիկիս, մայրիկիս…
Նրանք փորձեցին վերադառնալ տուն, բայց ճանապարհը կորցրել էին:
Հանդիպեցին Արջուկ խաղալիքին, որի ականջները Անահիտը մի ժամանակ պոկել էր: Անահիտը լաց եղավ:
– Արջուկ ջան, չգիտե՞ս մեր տան ճամփան, օգնիր. Էլի…
Իսկ Արջուկը ականջներ չուներ, որ լսեր Անահիտին: Անահիտը սկսեց ավելի բարձր լաց լինել:
– Գոնե դու օգնիր, Փիսիկ: Փիսո ջան…:
Փիսոն պաչը տնկելով վազեց դեպի տուն…Անահիտը հանկարծ քնից արթնացավ: Դե, լավ է, որ երազ էր, լավ է, որ ահա Փիսոն իր մոտ պառկած է:
Անահիտը վազեց խոհանոց, փարվեց տատիկին.
– Տատի ջան, տատի, էլ չեմ խռովի քեզնից, ոչ ոքից չեմ խռովի եւ սուտ չեմ խոսի:
Նա համբուրում էր տատիկին, իսկ Փիսիկը ուրախ պտտվում էր նրանց շուրջը:
Ալինա ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ
Աղբյուր՝ heqiat.am։