Աշուն

Աշունը եկավ, թափվեցավ սաղարթ,
Էլ մի փընտրիլ դու մանուշակ ու վարդ,
Բնությունը տխուր, պարտեզը տըրտում,
Ձըմեռվա հոգսն է մարդոցը սրտում:

Երեխան փակված մենակ սենյակում,
Պատուհանիցը պարտեզ է նայում,
Միտքը բերում է գարնան օրերը,
Մարգերի վրա զըվարթ խաղերը…

Մի՛ տըրտմիլ, տըղա, թո՛ղ անցնի մարտը,
Նորից կը բացվին նարգիզն ու վարդը,
Նորից սոխակը պիտի գա հանդես
Նորից խաղալու դու կերթաս պարտեզ:

Ռաֆայել ՊԱՏԿԱՆՅԱՆ