Գրչընկերներիս ի հիշատակ

Երբ անձրևում է՝
Երկինք ու երկիր բերած իրարու,
Երբ անքուն բու է գիշերը դառնում –
Անցյալի հեռու խորքերից զատված՝
Գալիս են, հոգուս դռները թակում –
Հեռացողները…
Հատված կյանքերի մորմո՞ք է, ճի՞չ է,
Թե՞ հանդարտություն…
Ոչինչ չեն ասում…
Ու ես տրվում եմ հուշերիս հատ-հատ,
Հետո… մեկտեղում՝
Կյանք-ունայնության վիհը չափելու…
Օրերի աննինջ, խոլածես երթում,
Մայր-մանուկ անգամ ուրացողների
Շվայտ շքերթում –
Ապրելու դաս է՝
Անցյալից հառնող հեռացողների
Երթող միրաժը…
Երբ անձրևում է՝
Երկինք ու երկիր բերած իրարու,
Երբ անքուն բու է գիշերը դառնում –
Կրնկի վրա բացում եմ դուռս
Ու լուռ… սպասում…

ՆԱՆԵ