Ով հրեղեն փայլն է կրում իմ կարոտի…

Ով հրեղեն փայլն է կրում իմ կարոտի…

Աչքն է այրվում վրաս բացվող առավոտի,
Կյանքս անցավ,
Բայց սերս դեռ չի սպառվում,
Ինձ պանդոկի դռան առաջ կկարոտի
Այն աղջիկը, որ մշուշ է դարձել հեռվում:
Մենք երազի դաշտերի մեջ վազում էինք,
Քամում էինք ողկույզները համբույրների,
Մոլորակի պտույտներին սազում էինք
Որպես տեսի՛լք,
Եթերապա՜ր մի անթերի:
Գիտեի, որ աստվածները մեզ չեն ների,
Մենք թևաբաց սահել էինք բոլորից վե՜ր,
Հասել էինք նրանց լուսե սահմաններին,
Դարձել անտես ու թափանցիկ,
Ոգի ու սե՜ր…
Սա հորինած մեր հեքիաթի հրե մասն էր,
Հիմա, ավա՜ղ, աչքն է այրվում առավոտի,
Բայց կարող եմ մեկ անգամ էլ նրան հասնել,
Ով հրեղեն փայլն է կրում իմ կարոտի…

Խաչիկ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում