Մայրիկիս

Մայրիկիս

Վա՜ղ թառամեց սիրուդ գարունը, մա՛յր իմ,
Անփույթ մահը սերդ տարա՜վ, շու՛տ տարավ,
Ու միայն ե՜ս մնացի մտերիմ,
Որպես կորած սիրո մի հուշ, հին մի ցավ:

Նոր բողբոջած ուռին ջահել հասակիդ
Օրորոցիս վրա թեքված՝ ծերացա՜վ.
Դու չուզեցիր ուրիշ մի սեր, ուրիշ խինդ
Աղբյուր լինի քո ճյուղերին չորացած…

Դրսում կյանքն էր հմայքներով կարկաչում,
Սիրող զույգեր ու երազներ սիրավառ,
Դու ինձ գրկած օրո՜ր էիր մրմնջում՝
Մոռացած սե՜ր ու երազնե՛ր, ու աշխա՛րհ:

Ու մեծացա՝ գնով ջահել քո կյանքի,
Աշխարհ մտա՝ սիրտս անխոց ու պայծառ.
Ու հասկացա չարն ու բարին աշխարհքի՝
Մա՜յր, տխրու՜մ է սիրող սիրտս քեզ համար:

Ա՛խ, ի՛նչ տամ քեզ, ի՜նչ նվիրեմ քո սիրուն,
Ի՞նչ կա կյանքում հատուցումի արժանի,
Գիտեմ, ե՛ս եմ քո աշխարհը՝ աշխարհում,
Ինձ հե՜տ ես դու հյուսել հույսերդ հիմի:

Մա՜յր, ի՛նձ համար փառք չեմ տենչում կյանքի մեջ,
Բայց կուզեի՝ զոհողությանդ անհաս
Լինել արժա՜ն, լինել հերո՜ս, լինել մե՜ծ,
Որ քո կյանքը, կորած կյանքը չափսոսա՛ս…

Սիլվա ԿԱՊՈՒՏԻԿՅԱՆ
1940թ

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում