Երազի պահեր

Լոյսը մարած սենեակիս մէջ,
Ուր կը հոսին գալար գալար
Յորդ ալիքները մութին,
Ու կʼանհետին
Արծաթ շողերն երազի,
Ես կը փնտռեմ մըտամոլար,
Ըղձանոյշի ձեռքն այն փափուկ, երկնային՝
Որ պիտի տար ինծի ծաղիկն ըսփոփանքին։

Ես կը փնտռե՜մ,
Ըսպասումէն հոգիս համակ պարտասած,
Ու տենչանքով մշտայած․
Ես կը փնտռեմ,
Հորիզոնին վրայ նըսեմ,
Լոյսի շող մը՝ զոր կը մարեն անդուլ վարանքն ու կասկած։

Ու տակաւ,
Կʼիջնէ ձանձրոյթն երազանքիս,
Հանդիսաւոր ու տրտում,
Ու կը պատէ իր մըշուշէ պարուտակին մէջ հոգիս
Անձկութիւնով անպատում։

Մթտածումը, ինչպէս ճամբորդ ուղեկորոյս,
Կʼանցնի փութով, անձակագին,
Երկարաձիգ, մերթ լուսաւոր, ու մերթ անլոյս,
Ճամբաներէն իմ մտքին։

Ա՜հ, կը շտապեն, կը փախչի՜ն
Ճամբաներու լոյսերն ամէն,
Յանկարծական խուճապի մը մատնըւած,
Ճառագայթի հազիւ վերջին
Բիծ ու խաղեր կը յամեն
Քովը ճամբուն մթամած՝
Ուր համագրաւ կը տարածուի վեհունի ցայգն համօրէն։

Ե՜ս կը փնտռե՜մ,
Պատըշգամին վրայ կանգուն,
Զոյգ մը աչքեր՝ մեղեսիկէ որոնց ճըրագը վառի
Հոգւոյս մէգ ու խաւարի
Անդոհութեան մէջ դժխեմ։

Պատըշգամին վրայ կանգուն,
Ձեռքս յոգնաբեկ ճակատիս,
Մինչ կը հոսի գիշերն ինչպէս ծով անհուն
Դէպի ափունքն երազիս՝
Ես կը սպասեմ յորդ ու վըճիտ լոյսերուն՝
Որոնց բոցը պիտի ցոլայ անծիր ցայգուն մէջ հոգւոյս։

Միսաք ՄԵԾԱՐԵՆՑ