Գրական Բլոգ
Սիպիլ․ Լուսին
Ողջույն կուտամ անհուն սիրով, քեզի, լուսնա՛կ,Ո՛վ մըտերիմ տըխուր հոգվույս իմ միայնակ,Թե չըլլայիր դուն, և շողերդ այդ փայփայունՁը շոյեին սըլացքն հոգվույս երազներուն,Փոս մը կ՚ըլլար կյանքըս, թափուր և ամայի,Փոս մ՚որ մըռայլ դամբաններու լոկ կը նայի,Որուն եզերքն ա՛լ չի փըթթիր ծաղիկ և բույս,Ուր կը մոռնա ցողել արևն իր արշալույս:Ու կ՚անցնեի ըստվերի պես կյանքին մեջեն.Քըշելով հոն ուր կը հեծեն...
Պարույր Սևակ․ Լուսին
ԵԴո՛ւ,Բո՛ւ,Բիբերիս թառած,Ինչո՞ւ ես այսքան խեղճ այսօր,Չարությունդ ինչո՞ւ է մարած,Ինչո՞ւ ես անզոր,Ինչո՞ւ ես լռել,Ինչո՞ւ ես լուռ թառելԲիբերիս...Բո՛ւ,Դո՛ւԻմ գերի... Դո՛ւ,Բո՛ւ,Ի՞նչ ես տեսել իմ բիբերում,Թարթիչներս քեզ ցավ չե՞ն բերում,Աչքերում իմ սարսափ կա՞,Հոնքերն իմ թևաթա՞փ են...Բայց դո՛ւ-Սարսափի արքա,Մարմին դու սարսափե,Սարսափի արքա,Սարսափի մարմին,Սարսափի ահից լռե՞լ ես,Թռե՞լ ես,Երբ ...
Հովհաննես Գրիգորյան․ Նեռ
Այո, թերևս Ստրավինսկի, որևէ հատված,
ասենք, «Ագոն» բալետի երաժշտությունից, թեև
ոմանք, համոզված եմ, աղմուկ են բարձրացնելու
և պահանջելու են բոլորովին ուրիշ ստեղծագործություն,
բոլորովին ուրիշ հեղինակից: Ինչևէ: Լեփ-լեցուն
դահլիճ, ուր սովորական ծառեր են աճում, և շրջում են
աշնանային հղի զամբիկներ, որոնք մերթընդմերթ
ծառս են լինում և խրխնջում` անհայտ կենդանու
ներկայո...
Ալեքսանդր Ծատուրյան. Խոսքեր
Օ՜, հավատացե՛ք, անծայր երկնքումՉեն փայլում ա՜յնքան բազմաթիվ աստղեր,Որքան լըսում եմ ես հայի կյանքումԽոսքե՜ր և խոսքե՜ր…
* * *
Ահա՛ ժողով է։ Հայերն հավաքվելԱզգային մի մեծ աղետի համար,Խորհուրդ են անում, թե ի՞նչպես փըրկելՀայ սովյայներին անտերունչ, թըշվառ.Եվ սկսվում է աղետի առթիվՃառե՜ր, կարեկցա՜նք, խոսո՜ւմ են, խոսո՜ւմ,Խոսքերն են սիրո՜ւն, խոսքերն են անթի՜վ…Իսկ խեղճ սով...
Մկրտիչ Սարգսյան․ Դու ճերմակել ես , որ ես կանաչեմ
Մորս՝ Շուշանին
Դու ճերմակել ես , որ ես կանաչեմ,Դու ցամաքել ես, որ ես կարկաչեմ...Այրվել ես, մարել, լույսդ տվել ինձ,Դու ավերվել ես, ուժդ տվել ինձ...Եվ երբ օրոցքիս մահն է դարանել՝Քո հզոր սերն է կյանքս վահանել:Այդ դու՛ ես վանել մահին ու չարին,Լույսի պես վառվել իմ ճանապարհին...Գիշեր ու ցերեկ մնացել անքուն,Որ հանգիստ, հաստատ քայլեմ ես կյանքում...Այրվելով, մայրի՜կ, լույս ես տվել ինձ,...
Աշոտ Ավդալյան. Անձրև է...
Անձրև է, ևօրերը տանում են ինձ ոտաբոբիկ,տանում են զույգ հրեշտակներ թևերիս տակ,տանում են ծույլ հիշողության թևը բռնած։Եվ ո՞վ է ինձ իբրև պատրանք հայտագրել,և ո՞վ է ինձ դրել ծաղկող տերևի մեջ,ո՞վ է տանում, ոչ ձայն ունեմ ու ոչ զանգակ,անփառունակ, անհիշատակ տանում է ինձ։Իսկ ես կքված նայում եմ պաղ հողի դեմքին,ոչ զարդ ունի, ոչ երփնագիր, ոչ հիշատակ,ու երկնքի փոքրիկ մաղով մաղում է ինձու անցք...
Հուսիկ Արա. Երբ
Երբ պայթում է բառըև դառնում է լռություն,երբ շուրջդ կանգ է առել ընթացք ու շարժում,և չի պտտվում ժամացույցի սլաքն անգամ,հավասար է արդեն ամեն հավասար,թե’ վերևում, թե’ ներքևը՝ ուղիղ անդորր,երբ լցված ես, իսկ ոռնոցդ խզվում է կոկորդում,և լացում ես, որ չես կարողանում լացել,երբ փորձում է բացվել հոգիդ դեպի երկինքբայց անկում է անկանգ` մինչև հատակ,երբ կծկում է մկանները մաշկած սի...
Պարույր Սևակ․ Ութնյակներ
***Մեղուն ինքն էլ չգիտե,Թե խայթելիս կսատկի:Ցողունն ինքն էլ չգիտե,Որ կթոշնի` թե ծաղկի:Դու, որ մարդ ես` ոչ մեղու,Ոչ էլ ցողուն մի անշունչ,Ամեն «սխալ» մի՛ ձաղկիր,Ամեն «սխալ» մի՛ շտկիր:
***Լինում է այսպես էլ կյանքում.Իրավ են միշտ իրենց կարծումԵվ այնպես պատժում են դաժան,Երբ թեթև զանցանք ես գործում-Այնքա՛ն խիստ և այնքա՜ն դաժան,Որ, գիտե՞ք, մեզ պատիժ տալով`Շատ թ...
Անձրևի դեմքը
Այսօր անձրևի դեմքը ես տեսա,Անձրևը դեմքը դեռ չէր լվացել,Ո՜չ, սա անձրև չէ, լոկ պատրանք է սա,Նա կհեռանա բոլոր նրանց հետ,
Որ շտապում են վաղ առավոտյան,Լուռ ամենօրյա հոգսի հետքերով,Ու մեկնվել են փողոցներն օտար՝Իրենք իրենց մեջ անվերջ դեգերող։
Անձրևն է արդեն հոգնել երկնքից,Ու թողություն է անձրևն անրջում,Մարդիկ քայլում են կրկին ու կրկին,Անձրևը նրանց հետքերն է ջնջում։
Ես դեգերելուց հո...
Աշոտ Ավդալյան․ Քամին, քամին, քամին…
* * *Եվ ծառերը հոգնած,Անդառնալի հոգնած,Պոռնիկների տխուր առավոտվա նման,Տարուբերվում, կքվում,շնկշնկում են կամաց,Սպասում են կանաչ երանության պահին՝Հավերժորեն խաբված:
Քամին, քամին, քամին,Ու քամիներ անսանձ,Փողոցներում շրջող ժամանակից խաբված,Հրկիզում են տագնապն իրեղենի, հողի,Թափառում են լույսի անփույթ իմաստությամբ,Հեգնանքի մեջ արթուն, արբեցումով հղի,Շիրիմներին հպվում,խենթանում են ար...
Ո՞ւր եք, մարմինը լքած հոգիներ․․․
Ոչ մի նման դեպք ես դեռ չգիտեմ -Երբ մարդն իրենից հեռու է մեկնումԻբրև ինքն իրեն անհաղորդ մի դեմք,Ու հեռանում են անձերը երկու
Տարբեր ուղղությամբ, ու չեն մտածում,Թե կհանդիպե՞ն իրար երբևէ,Ու միայն լքված հոգին է թախծում,Բայց վիշտն անուրջի նման թեթև է,
Ու նա շրջում է լքված, առանձինԱյս տարածքներում ամայի, անմարդ -Սա է պատճառը անսահման թախծի,Որ ծիր է բացում բոլորի համար…
Ո՞ւր ...
Ամենաընթերցված

Times

Sport
website by Sargssyan