Բանաստեղծություն

Ամեն քեզ մոտ գալս՝ բանտարկությունից հետո
հորենական տան առաջ կանգնել է:
դուռը բացում է մայրս, որպես օրենք,
ես կարկամում եմ նախ, բառերը գլորում եմ բերանիս մեջ՝
վառելով միտքս ու լեզուս:

Հետո շարում եմ պատմություններս,
ու երբ դրանք նման են իրար վրա դարսված
ձմռան վառելափայտի, դու գրկում ես ուսերս
և գոհության արցունք թափում:

Երբեմն էլ տանը մարդ չի լինում,
չեն բացում դուռը…

Ղուկաս ՍԻՐՈՒՆՅԱՆ