Ագռավաքար

Մարութա սարի գագաթին կանգնած այս էլ քանի դար
Ձենով Օհանը, Քեռի Թորոսը,
Նաև այն խղճուկ պառավը, անգամ Խանդութ Խաթունը
Քառաձայն երգչախմբի հանգով գոռում են,
Գոչում, ճչում են, պաղատում`
Դուրս արի, Փորք Մհեր, դուրս արի Ագռավաքարից,
Դուրս արի, բալա, ախր պաղ քարանձավում
Էլ հոդացավ, էլ ռադիկուլիտ, էլ չգիտեմ ինչ կվաստակես:
Քարը փեշիցդ թափի, դուրս արի, բալա,
Մեկ է, ոչ ցորենը քանց մասուր կդառնա, ոչ էլ մասուրը` ցորեն:
Դառնանք ասենք, որ նրանց միացավ Էդգար Պոյի ագռավը,
Դառնանք ասենք ապա, որ նրանց ձայնակցեց
Նույնիսկ մի հասարակ քար:
Սասունցու կողով այս Փոքր Մհերը իր էշն է քշում:
Այդ ընթացքում Ագռավաքարը դանդաղ, ծանր բարձրանում է
Լեռը,
Ապա թավալգլոր` մինչև լեռան ստորոտ:
Ել ու վար,
Վար ու ել:
Այս էլ քանի դար:
Մեզ մնում է արձանագրել` Փոքր Մհերը մեր Սիզիփոսն է,
Բայց Ագռավաքարի ներսում:
Ագռավի պես վեր է ելնում:
Քարի պես գլորվում է վար:

Էդվարդ ՄԻԼԻՏՈՆՅԱՆ