Ռազմիկ Դավոյան․ «ՄԻԱՅՆ ԱՅՆ»

Օ՜, լեռների վեհություն,
օ՜, պարզություն ջրերի,
հովիտների մեղմություն,
անմահություն գրերի,

Օ՜, լռություն ինքնասույզ,
ոգու թռի՜չք, մտքի թու՜յն,
արդարության վերջին հույս,
վերջին հույսի անգին գույն.-

դուք ինձ տվեք այն միայն,
որ կոչվում է Միայն Այն:

Միայն մեկը՝ ցանկալին,
ճշմարիտը, միայն մեկ,
այն, որ գրվում է քարին՝
որպես կյանքի հիմնը մերկ:

Բայց երբ թեթեւ ու հոռի
ինչ-որ բան են նետում ինձ՝
ինչ-որ մի բան ԻՆՉ-ՈՐԻՑ-
արդարությունը նման,
ճշմարտությանը նման.-
ինչ-որ բան է դուրս գալիս
խարդախությանը նման:

Ես նման բան չեմ ուզում.
դուք ինձ տվեք այն միայն,
որ կոչվում է ՄԻԱՅՆ ԱՅՆ: