Թադևոս Տոնոյան․ Պատժաբաժին

Եվ ապրողները կդավաճանեն մահացածներին՝
Անհիշողության տափաստաններում դառնալով ջայլամ՝
Ինքնապիղատոս թռչնազգին այդ, որ թռչել չգիտի
Ու Քրիստոսին խաչվելու պիտի ուղարկի դարձյալ:

Նորից մոռացած կլինենք, հարկավ, թեկուզ մարդեղեն,
Բայց և եռակի ուրացությունը վախկոտ Պետրոսի,
Կարծում եք՝ Հուդան նրանից վա՞տն է ավելի եղել,
Լռեմ էլ՝ մեկ է, այն աքաղաղը նորից կխոսի,

Նա, որ մեզ ետ է կանչում ամեն օր՝ վաղ լուսաբացին,
Քնի՝ այսինքն՝ ժամանակավոր մահվան աշխարհից,
Որ մեր զարթնելն իսկ միայն ու միայն այն ապացուցի,
Թե ապրողները կդավաճանեն մահացածներին:

Էլ ի՞նչը պիտի մեզ մխիթարի, եթե ոչ կիսել
Պատժաբաժինը Իսկարիովտացու, Սիմոն-Պետրոսի
Եվ գլուխներս ավազի տակից հանելով՝ հիշել
Նրան, որ մի օր մեզ պիտի փրկի: