Հենրիկ Էդոյան. Մարմարե ձեռքերով

Մարմարե ձեռքերով մարդիկ են մոտենում
և կտրում են քեզ անցյալից,
որտեղ ապրում ես դեռ:
Տանջանքը հույս է ծնում,
նա արյունն է շարժում մի մեռած երակի մեջ:

Քեզ մոռացություն են նրանք խոստանում` իբրև թե ազատում
քո նախկին պատկերներից, և քեզ սպանում են իրենց
մտքերի սպանդանոցում:

Արթնություն` միակ ուղին անվախճան քնի:

Ես քեզ կորցրել եմ` որպեսզի նորից գտնեմ, և քեզ գտել եմ,
որպեսզի չկորցնեմ` իմ երազի մեջ, իմ կողքին,
իմ շուրջը, իմ աներևույթ ճանապարհի վրա,
ուր երկու հրեշտակներ բոցավառ սրերով մեր անցումն են
հսկում: