Վարդան Հակոբյան․ Ծանրացող իրիկուն
Նմանատիպ
Իմ ապրած ժամանակի մեջ կան վայրկյաններ, որ, փաստորեն,
ինձ շրջանցել են: Եվ երբ ես նայում եմ քեզ, չգիտեմ, թե
ուր եմ նայում: Ամեն ինչ երևում է վերջում, բացի վերջից:
Ծառ,
արի ինձ վառեմ, դու
մի քիչ տաքացիր:
Ընդդիմադիր գծերի հայր Խոան Միրոյի տիեզերական քմծիծաղը
կախվել է երկնքի քիվերից` որպես կրակի ստվեր: Եվ զանգն ինձ
հնչեցնում է: Մութը ձորերում խիտ է, սարի վրա`
լույսից մի թեթև վախեցած:
Մոմ,
ինձ վառեմ քո առաջ, դու
մի քիչ աղոթիր առ երկինք:
Երբ ես ընկնում եմ, ոչ ոք մեղավոր չէ դրանում,
առավել ևս` ես: Հայտնի
ճանապարհները մարդուց դուրս են մնում, որ նա
կարողանա հասնել: (Ինձ հավերժ
անհաս մնացին այն գագաթները, որոնց ես հասա):
Աղավնի,
դու սպասիր Մասիսի վրա, ես
ձիթենու ճյուղը կտցած թռչեմ քեզ մոտ:
Ծառերն ընթանում են ջրերից արագ: Լուսաստղն ինքն իրենից
ուշացավ: Ծաղիկներ վերցրու քեզ հետ, որ ուղին
ընթանա անսխալ: Իսկ ես ուզում եմ
անպայման գնալ մի տեղ, ուր չի կարելի գնալ: