Լուսին Աթաբեկյան. Ժամանակներից այն, որ մաքուր է
Նմանատիպ
Հեռացիր ճիշտ այն պահին, երբ բերանդ ուզում են փակել հողով
Աղաղակը մահվան ոչ մի կերպ տեղ չի հասնում։ Սակավամարդ փողոցներում կիսաճամփա ծնկի եմ իջնում ու նայում մեկ երկինք, մեկ կծկվում։ Այդ ես եմ ձեզ հետ խոսողը։ Ես խոսում եմ ձեզ հետ, իսկ դուք չեք լսում ինձ։ Հրաժեշտ տուր իրար, ժամանակն է։ Օրը ցերեկով մարդկանց մասին տխրելը վատ նշան է։ Հարկ է մեռնել ազնվությանը սեղմված, որ սիրտդ այդքան շատ չխառնի։ Մի մեռիր, հա՞, դետալների մեջ։ Քեզ դա չեն ների։ Հասկացողն ո՞վ է։ Մի երկու պարապ-սարապ։ Ամենավերջում մենք ընդունում եք նույն դիրքը, ինչ երբ որ սաղմ էինք։ Կասկածելու ժամանակ չկա։ Նրանք մեղադրողն են։ Եւ մեղադրանքները՝ մաքուր ժամանակից պարականոն փախուստ։ Ո՞վ նայեց քեզնից ներս, ուր քո դեւերն են եւ դեւերի դիեր։ Զի քո է։ Զի քո է։ Զի քո էր՝ միայն ազնվությունը։ Բայց մարդիկ դադարել են պատմություններ լսել։ Եւ պատմություններն այլեւս պատվում են ոչ գրքերում՝ աստծո շնչով եւ աստվածների մասին, այլ էժան կաբակներում՝ ինքնաբավ, հեհ, տիկնանց, պարոնների, ապոֆեոզը՝ ցմահ ձգտում երեւալ այն, ինչ չկաս եւ չցուցանել այն, ինչըն ե՛ս։ Մաքուր ժամանակից՝ փախուստ պարականոն։
Աղբուր՝ Granish.org
Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում