Վարդան Հակոբյան. Ապրում ենք՝ որպես հիշողությունը մեզնից առաջ ապրածների

Վարդան Հակոբյան. Ապրում ենք՝ որպես հիշողությունը մեզնից առաջ ապրածների

Իմ գոտին Սաթի տատս
հյուսում էր միշտ իր ձեռքով,
հիշողության թելերից
գույնզգույն՝ հանց ծաղկոտ
ծամերը ջրվեժների:

Հիշողությունը աչքերիս մեջ
լույս է ավելացնում, դեմքս
լվանում եմ ասես մեր
երկնամերձ Ամըտեղա ջրով,
որ բխում է սուրբ քարից:

Հեռվից նայում եմ հեռվին,
Թումանյանը, ահա, դեմից,
Գիքորի ձեռքը պինդ բռնած՝
գալիս-մտնում է խրճիթը
գետափի, որը Ես եմ, դուռս՝ բաց…

Հիշողությունը արքան է
ապագայի, հայոց որդին,
քայլում է լեռների վրայով,
քայլում է արևի վրայով,
և դարերը ետևից չեն հասնում:

Աղբյուր՝ Granish.org

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում