Հենրիկ Էդոյան․ Իմ վայրը չի փոխվում

Երեկոն ուսիս վրա թողնում է ստվերներ:
Ուսս թաց է նրա հպումից: Հեռավոր
հորիզոններ, որ դողում են իմ ապրած
օրերի վրա, գծում են շուրջս
ծանոթ պատկերներ, որոնց մեջ դեռ իմաստ կա,
շարժում կա և մի այլ
հնարավորություն: Նրա հետքերը
պսպղում են վրաս ինչպես աստղերը
կիսամութ արվարձանի
հողե տանիքներին, ուր խոտն է աճում:

Նա գնում է ինչպես հիվանդի այցելուն,
երբ դուրս է ելնում հիվանդանոցից:
Երկու իրականության ափերի միջով
հոսում է մի գետ: Ես այստեղ եմ, իմ նույն
տարածության մեջ: Իմ վայրը չի փոխվում,
սոսկ օրերն են փոխվում, որոնց արանքում
ես փորձում եմ ապրել
և գտնել խոսքեր աշխարհի համարժեք
չափերի համար:

Թեև բոլորն էլ մայրամուտի ցած իջնող
վարագույրի տակ
մենակ են, միայնակ,
փողոցում, տան մեջ, հրապարակում,
բազմություն, որի մեջ մի սիրտ է գլորվում
և կասկածամիտ մի կին է չքանում –
տվեք ինձ մենություն:

Հայրը և մայրը շրջում են զբոսայգում
երեխաների հետ,
նստում կարուսել, նկարվում միասին,
հետո թեյ են խմում լճակի ափին:
Առանց հրաժեշտի ծառերը ոտք են դնում
գիշերվա շեմից ներս:
Երաժշտությունը փնտրում է Աստծուն
և նրան չգտնելով
կարկամում օդի մեջ: Տվեք ինձ մենություն
փողոցում, տան մեջ, հրապարակում,
ուր շեղված մի գիշեր իր հետքն է թողնում
մարդկանց դեմքերին: Լուսինն անցորդներին
նետում է արծաթե իր դրամները:
Կիսաբաց պատուհան, որ խոստանում է
մթին գաղտնիքներ: Երկնային անկողին
և մի հիպնոսի խոստովանություն:
Այսքանից հետո` մենություն: