Ավետիք Իսահակյան․ Արծիվ սևաթույր, արծիվ լեռների…

Արծի՛վ սևաթույր, արծի՛վ լեռների,
Հանգիստ ու հըպարտ ճախրում ես բարձրում,
Ա՜խ, նայի՛ր` սիրտըս – շըղթայված, գերի
Մարդկանց օրենքով, ստրուկ աշխարհում:
Ազատ միտք ու խոսք, ազա՛տ երգ ու սեր
Ողջ բըռնաբարված ծաղրով անհամբույր.
Թևերը հոգուս – աստղոտ երազներ,
Թոշնած, խորտակված, արծի՛վ սևաթույր…
Խըրի՛ր ճիրաններդ, արծի՛վ լեռների,
Կրծքիս մեջ վշտոտ ու սիրտըս հանի՛ր
Թըռցըրու Մասիս – գահույքն աստղերի
Բարձըր և հեռու աշխարհից նանիր.
Եվ թաղիր սիրտըս – ըմբո՛ստ, վիրավո՛ր,
Լեռնագագաթին` խըրո՛խտ, ահռե՛լի.
Լեռնագագաթին` վըսե՛մ ու հզո՛ր,
Արծի՛վ սևաթույր, արծի՛վ լեռների…

1907