Վարդան Հակոբյան. Բառի առագաստները

Մինչև որ լռությունը չի հասունանում՝
բառը չի ծնվում: Եվ
ես տեսնում եմ, թե ինչպես են ոտքերիդ տակ
հարություն առնում
հազար տարվա հանգած ճանապարհները:
Հայացքդ լույսի ընծայագիր է:
Քեզ մոտ բառերի հետ հարաբերություններս
դառնում են
բացարձակապես անկողմնակալ: Գրելն
ինձ համար դառնում է ներսս
բնակեցնել: Եվ միաժամանակ ինձ ոչնչացնում
եմ, երբ սկսում եմ գրել: Մանավանդ՝ նույն
բառը նույն բառը չէ, տարբերությունը նրանում է,
թե ում եմ դիմում: Բառը
ճամփորդություն է, ուր մենք միասին ենք
անգամ այն ժամանակ,
երբ միասին չենք:
Ես փնտրում եմ խոսքի այն բանաձևը, որ կասի
այն, ինչը չի ասվում, քանզի բառը ցավի
անուղղակի դիմադրություն է, թեև ես հաճախ եմ
լռում, որ ձայնս քեզ ավելի հասանելի լինի: Իսկ
ասված բառը երբ արգելակների չի հանդիպում
ժամանակի մեջ,
ուրեմն՝ ինքը չէ: Բառը նման է քո առեղծվածին,
որքան ուզում եմ բացել այն,
նույնքան բազմապատկվում է:
Մինչև քեզ հանդիպելը չգիտեի, որ «սուտ»
բառը սուտ է: Երբ քեզ եմ նայում,
դառնում եմ կույր՝
շրջապատի հանդեպ, իսկ
բառերը ինձ աղավաղում են: Եթե
դու չլինեիր, Աստված մի արասցե,
ոչ մեկն աշխարհում ոչ մեկին երբեք
չէր ասելու
«Ես քեզ սիրում եմ» բառերը:

Բառը բնակարանն է Աստծո և
անկասելի է՝ որպես դարձ: Խոսքը,
ինչպես քո հայացքում, քո լեզվի վրա ու շուրթերին,
պիտի մանուշակներ ունենա,
թեկուզ՝ մեկ-երկու բառանոց… Ես այնքան
մեղավոր եմ զգում ինձ. իմ գրելը միշտ եղել է
բարձրաձայն երազել,
մինչդեռ դու և աշխարհը
այն ընդունել եք որպես իրականություն: Բառը
ինքնապեղում է: Սակայն իմ գտածոները
ո՛չ բովանդակությամբ,
ո՛չ տեղագրությամբ
իրար չեն բռնում, իրար հետ չեն խոսում:

Մեր զույգ ափերը իրար ենք բերում (մի±թե
նման չեն Նոյան տապանին), որ նոր ջրհեղեղից
փրկենք երկիրը մեր փոքրիկ՝ անմեղսական մի սիրով…