Վահագն Դավթյան․ Կորած տողը
24/03/2020 21:02
Նմանատիպ
Կիսաքնիս խառն ու խռիվ ամպի մեջ
Տող էր ծնվել ու ղողում էր իմ շուրթին,
Որ, հիշում եմ, գեղեցիկ էր շանթի պես
Ու թախծալի, ինչպես անբառ մեղեդին:
Արթնացել եմ, որոնում եմ ու չկա,
Ցնդել է նա, ցողի նման չքացել,
Եվ շուրթերիս լոկ իբրև հետք ու վկա
Լույսի թեթև մի թրթիռ է մնացել:
Սկիզբն էր նա գուցե հրաշք մի երգի,
Կամ երազված հրաշք երգն էր նա գուցե,
Որ կարող էր բախել դուռը երկնքի,
Որ կարող էր անհայտնի հետ զրուցել:
Տողը ոչինչ… Այնքան տողեր եմ ցրել,
Բայց սրտիս մեջ դեռ կորուստն է մորմոքում,
Թվում է թե ինչ-որ սեր եմ կորցրել,
Ինչ-որ մեկի տաք աճյունին եմ չոքում…
1982թ.
Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում