Գագիկ Դավթյան. Ինքս ինձանից վտարանդի

Գագիկ Դավթյան. Ինքս ինձանից վտարանդի

Օրերի գլխով օրերն անցան,
ես այդպես էլ քեզ չհասկացա,
մեկ հուսո դուռ ես հրաշագործ,
մեկ՝ անհայտություն տանող կածան…

Չհասկացա քեզ,
չհասկացա,
էլ աշխարհ չկա՞ քեզնից անդին,
հապա ինչո՞ւ եմ դարձել այսպես
ինքս ինձանից վտարանդի…

Մեկ պատասխան ես
ու մեկ՝ հարցում,
ախ, քիչ է մնում սիրտս ճաքի,
մեկ հայտնություն ես անակնկալ
մեկ անհայտ՝ որպես ճակատագիր…

Մեկ թևավոր եմ թվում ես ինձ
ինչ-որ հրաշքով հանկարծակի,
մեկ ճմլվում է սիրտս ցավից,
զսպաշապիկ ես , ասես, հագիս,

Մեկ փաթաթվում ես դու ինձ որպես
վիզըս օղակած սապնած պարան,
մեկ էլ հրաշքով դառնում ես դու
փրկության միակ ապաստարան…

Մեկ ձգող վիհ ես դու անհատակ,
մեկ՝ երկինք միտող անհաս բարձունք,
իմ հոգնած – հոգնած աչքերի մեջ
մեկ ժպիտ ես դու,
մեկ էլ՝ արցունք,

Իմ հոգնած – շաղված աչքերի դեմ
հորիզոն ես դու անպարագիծ,
մեղքի հրավեր,
մթության պատ,
դու՝ և՛ անհաղորդ,
և՛ վարակիչ…

Դու՝ Անկարելի,
դու՝ Մոգ,
Հըմա,
մեկ արձակ ես դու,
մեկ՝ հանգավոր,
գեղեցիկ ես դու ծովի նման
ու ծովի նման՝ վտանգավոր…

Աղբյուր՝ Granish.org

 

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում