Լևոն Սարգսյան. Քեզ սիրելու համար ես քիչ էի

Քո սենյակում,
Որտեղ երբեք չեմ եղել
Ու չեմ լինի,
Ամռան գիշերվա
Անթափանց մութի մեջ
Մարմինդ
Լույս է տալիս։
Այդ
Լույսի տակ եմ գրում
Երգերս։

***
Սեր իմ,
Դալար ու շնկշնկան
Եղեգն է
Մարմինդ:
Բայց
Առանց իմ շնչի
Չի նվագի:

***
Եվ քառասուն օր
Անհուսության պաղ երկինքներից
Անձրև տեղաց,
Եվ քառասուն օր
Հույսը
Ջրահեղձ էր,
Սերը՝
Անտապան:
Եվ աղավնի չկար:
«Գոնե ագռա՜վ թևեր»:
Եվ քառասուն օր
Ես քեզ չտեսա:

***
Երեկ
Քեզ մոտ գալիս
Ճամփեզրից
Շուշաններ քաղեցի –
Տանեմ
Ջրաշուշանի՜ս:
Բայց դու
Այնպես
Անմատչելի էիր:
Թրաշուշանս:

***
Քեզ սիրելու համար
Աչքերը քիչ էին,
Քեզ սիրելու համար
Ձեռքերը քիչ էին,
Քեզ սիրելու համար
Բառերը քիչ էին,
Եվ աղոթքներն էին քիչ
Քեզ սիրելու համար:
Քեզ սիրելու համար
Ես քիչ էի:

***
Դեռ կգտնեմ
Բառը՝
Քեզ մոտ բերող,
Բառը,
Որ նրբանկատ կլինի
Այնքան,
Որ կանհետանա
Կամ կդառնա շշուկ –
Երբ հանդիպենք:

***
Ափերս՝
Թափուր
Բներ
Տատրակի։
Սեր իմ,
Նորոգիր
Ամեն օր։
Ամեն։

***
Կյանքս
Անվերջ ու անվերծան
Սևագիր էր:
Սերը եկել,
Թաշկինակը ցավի
Կապել է ճակատին,
Երազի վառ զգեստ հագած՝
Մաքրագրում է կյանքս
Ահա:
Սեր իմ,
Սեր իմ,
Ի՜նչ ցավոտ է
Մաքրագիրդ:

***
Հոգու, սրտի
Ողջ շռայլությամբ,
Հորդաբուխ ու անզուսպ
Ես հեղեղեցի քեզ
Սիրով:
Ես
Քե՛զ հեղեղեցի
Սիրով,
Ուրեմն ինչու՞ է
Հեղեղն ինձ
Քշում տանում,
Սեր իմ:

***
Երբ դու գնացիր,
Ես ինձ փնտրեցի
Տառապանքի մեջ՝
Անզուսպ ոռնալիս,
Ցավի մեջ՝
Դարձդ
Ճիչով տենչացող,
Եվ փողոցներում
Ես ինձ փնտրեցի,
Որոնցով մի օր
Շողացել ես դու:
Ես ինձ փնտրեցի
Ամենուր, սեր իմ,
Սակայն գտա ինձ
Իմ մի հեռավոր
Ու խուլ անկյունում –
Հույսի մեջ
Սսկված:

***
Սիրտ բառում
Սեր բառը
Շողում է,
Իմ սրտում
Շողում ես
Դու:
Անունիդ մեջ
Նուռ բառը
Շողում է՝
Հազար սիրտ
Իր մեջ
Պահած:
Եվ
Ոչ մեկում
Ես չկամ:

***
Ուզում եմ
Օրս
Հագցնել քեզ
Իբրև հարսնաշոր
Եվ
Ժամերով
Զարդարել
Պարանոցդ:
Օրս
Այնպես
Սազում է քեզ:

***
Հայր,
Քո երակներով
Ինձ հասած
Արյունը վառ է
Եվ վարար –
Չի թողնում՝
Ապրեմ հանգիստ:
Նրա
Բջիջները կիսում է
Ոչ թե
Կենսաբանությունը,
Այլ
Սերը՝
Մարմինս դարձնելով
Տառապանքի անոթ:
Ինչպե՞ս խաղաղեցնեմ
Արյունս,
Հայր:
Որ
Երկնքում ես:

***
Քո սենյակի
Պատուհանները
Աղավնիներ են
Ճերմակ,
Որ,
Սիրո թռիչքի ելած,
Անվերջ գալիս են
Դեպի ինձ,
Բայց միշտ անցնում են
Գլխիս վրայով,
Սրտիս վրայով,
Ցավիս վրայով,
Ու գնում են հեռու:

***
Նայեցի երկինք –
Այնտեղով
Հեռանում էր
Սերս:
Եվ աղերսի
Ոչ մի կանչ,
Եվ հուսահատության
Ոչ մի ճիչ
Նրան
Ցած չբերեց:
Սերս
Հեռանում էր
Տաք երկրներ:

***
Աստծուց խնդրեցի
Սեր,
Եվ Նա տվեց
Քեզ:
Աստծուց խնդրեցի
Տառապանք,
Եվ Նա ասաց.
– Արդեն ունես:

***
Քո սենյակում`
Պատուհանից ձախ,
Ամեն օգոստոս
Մի ծաղիկ է
Ծաղկում –
Դու։
Ո~նց է թպրտում
Պատուհանի
Սիրտը,
Երբ տոթ գիշերներին
Ծաղիկը
Բացվում է
Լրիվ:

***
Ճակատագրի
Չկամությունից փրկված՝
Դու եկար,
Վերջապես եկար.
Հապաղեցիր մի պահ
Սրտիս
Դռների առջև
Եվ ներս մտար։
Եվ դուռը փակեցիր
Տառապանքի կողմից։

***
Խելահեղ վճռականությամբ
Դու
Երակներիցդ քամել
Երազները,
Սիրտդ մաքրել ես
Հույսերից, կարոտներից, ցավից,-
Սիրուց։
Եվ սիրտդ
Տրոփում է խաղաղ։
Բայց այլևս
Չի զարկում։

***
Զուր
Հուսացի –
Սերը երբեք
Ափ չի հանի:
Նա
Ափ չունի:

***
Օտար
Պատուհանների ետևում
Իմ սիրելին է:
Ամեն անգամ
Սիրտս
Թռչում է
Դեպի նա,
Զարկվում ապակիներին
Ու
Ընկնում թեւաբեկ՝
Ճակատագրի
Ոտքերի առջեւ:
Ի՜նչ ճակատագրական են
Ապակիները:

***
Մոլոր,
Մոլորուն,
Մոլորված
Թռչուն է
Սիրտս,
Ուզում է
Ծվարել
Երազիդ մեջ:
Բայց դու
Այնպես
Խորն ես քնած:

***
Քեզ լուր բերած
Բառը
Վերադարձավ,
Ղունղունաց ուսիս,
Հիմա
Հանգստանում է
Շուրթերիս վրա:
Ո՜նց է խփում սիրտը:
Մի ափ քնքշանք,
Մի բուռ գորով
Դնեմ առաջը՝
Կերակրեմ:
Դեռ այնքան թռիչքներ ունի
Դեպի քեզ:

***
Երբ բոլոր
Բառերը ճաքճքեցին,
Եվ պայթեցին
Բոլոր իմաստները,-
Գույները հոսում էին
Դեպի քեզ,
Սանձարձակ՝
Հոսում էին դեպի քեզ
Եվ կերտում մարմինդ՝
Գունե:
Ի՜նչ թանձր էր մարմինդ:
Եվ տաք:

***
Ունկերս
Ձայնիդ
Զարկերակին են –
Չե՜մ լսում սիրուդ
Տրոփն ընդհատուն:
Ախ, ո՞նց ես
Այդպես
Ռիթմիկ, պաղ ապրում:

***
Երբ ժամանակը
Ետ հոսի դարձյալ,
Եվ
Տիեզերքը
Խտանա նյութում,
Աստված
Իր սիրտը կդնի
Այնտեղ,
Որ նյութը նորից
Պայթեցնի
Ներսից:

ՀՈՐՍ

Սիրուդ մեջ,
Որ այդպես էլ բառեր չունեցավ,
Ես ինձ զգում էի
Զարմանալի մանուկ
Ու բարուրված լույսով:
Ես քո սիրո հետ մեծանում էի,
Որ ամեն օր
Իմ մեջ
Հայտնաբերեմ քեզ:
Հիշում եմ
Հեռուներ մեկնելուց առաջ
Մեր հրաժեշտը՝
Ծանր
Որպես զսպված արցունք:
Իսկ մի օր
Մահվան աչքերին անհույս նայելիս
Հանկարծ հասկացա,
Որ դու
Սիրո բոլոր բառերը պահել էիր
Իմ կողքին
Համր
Լաց լինելու:

***
Համբույրով
Կնքել ես
Հավատարմությունս,
Սիրով՝
Վավերացրել
Եզակիությունդ։
Եվ
Բոլոր կանայք
Վաղուց
Անվավեր են։

***
Հեռուներում,
Որտեղ դու ես,
Իմ անունը
Կարոտով պսակված չէ:
Նա լոկ մի տուն ունի`
Շուրթերդ,
Որի բոլոր
Անկյուններից
Սառնություն է փչում:
Դու
Անունս այնքան
Պատահմամբ ես
Վերցրել հետդ,
Որ մի օր`
Վերադառնալիս,
Հաստատ կմոռանաս
Մի տեղ`
Քո հեռուներում:
Եվ ես կդառնամ
Հեռվից տուն չեկած
Անտերունչ բառ:

***
Իմ շքեղ,
Մարգարտե խոստովանանքը
Կախիր բոլոր աղջիկների
Պարանոցից –
Ո՜նց կսազի:
Բայց լոկ մեկի
Պարանոցին
Խոստովանանքս
Կփայլփլի այնպես,
Որ մարգարիտները
Հավքեր կդառնան
Եվ կտանեն նրան
Երկինք:

***
Մի օր,
Երբ ճանապարհին՝
Բանաստեղծություն հորինելիս,
Քեզ կհամակի սերը՝
Խելահե՜ղ,
Ամենակու՜լ,
Անդիմադրելի՜,-
Չընդդիմանաս.
Ընդունիր նրան
Պատշաճ երախտագիտությամբ,
Որովհետեւ
Նրա հայտնությամբ
Հանկարծ ու մեկեն
Պարզ կդառնա,
Թե ուր էիր գնում ճանապարհով:
Իսկ բանաստեղծությունն
Այլեւս չի լինի
Հորինված:

***
Ես
Մեռնում էի
Քեզ համար,
Եվ դու չզգացիր:
Ահ, ի՜նչ
Անտեղի էր
Լուր տալը:

***
Ուզում եմ
Օրս
Հագցնել քեզ
Իբրև հարսնաշոր
Եվ
Ժամերով
Զարդարել
Պարանոցդ:
Օրս
Այնպես
Սազում է քեզ:

***
Սեր իմ,
Մինչև հիմա էլ
Չեմ հավատում,
Թե ինչպես
Անհայտությունից եկար
Ու
Սկսեցիր գրել
Երգերս:

Աղբյուրը՝ Granish.org

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում