Գոհար Գրիգորյան. Ես մայթերին թափառող մենություն եմ․․․

ես մայթերին թափառող մենություն եմ
ծիծաղող ցավ
չլինելու արդարացում
ու մի զսպաշապիկ լռության համար…
դու սկսվում ես վերջակետից այն կողմ
իսկ ես կապույտ եմ մի գիշերվա տարբերությամբ
ես հավատում էի
մահից հետո քո գոյությանը
իսկ հիմա փնտրում եմ ներքև
կայունության կետ
թաց տիեզերքում գոյությունս խզբզելու համար
Ես քայլերից վերքոտվող հեռու եմ
դատարկության գույն
խելագարությամբ ծանրացած երակ
ու մի զսպաշապիկ լռության համար

Աղբյուր՝ Granish.org