Վեհանոյշ Թեքեան. Պսակ եռահիւս
Նմանատիպ
Արեւը` անանկիւն ամրաբերդ,
Բնութեան հետ բերկրանքի բոյրեր,
Գուսան գետը գլգլալէն
Դաշտի դալարը կը դարպասեր:
Երկնաձիգ երազի երամներ,
Զուարթունք` զարթնող զմայլանք,
Է՜ր երբեմն, էութիւն բարեբեր
Ըղձանքի ընծայման ըմպանակ:
Թոթով թուղթերուն թաթախուած
Ժամերը ժրաջան ու ժլատ.
Իրա՞ւ է իրիկունը չիջած
Լիարծաթ լուսինը լրացաւ:
Խնկալի խորանի խորհուրդին,
Ծնծղագին Ծնունդին` ծնրադիր,
Կամարնե՜ր կը կապուին ու կուռքեր
Հեռացած, հրկիզուած հոգիներ:
Ձեռակերտ կանթեղ` ձմեռուայ անձէթ,
Ղենջակին մօր` մատաղ գառնուկի մղձուկ.
Ճանաչման ճրա՛գն է ճանապարհը նեղ,
Մատեանը` մասունք, ու մատուռը` դուռ:
Յիսո՜ւս, յարութեան յենարան,
Նկանակ ու նուռ ու նկարչածին,
Շա՞տ էր շատրուանը որ յուշեց
Ոչինչը, ոչինչէն, ոչինչին:
Չարչարանք: Չքացած չարխափան:
Պրկուած պարաններու պոռթկում,
Ջրամոյն ջրանոյշներու ջերմանաւ,
Ռեհանին հեռացնոր` բուրվառում:
Սա՛ռն է սարը, սառն չէ սիրտը,
Վեհանոյշ է վիշտն ու վէրքը,
Տաք է տունը, եւ տունկն է տաք, անտա՛ռ կենաց,
Րոպեն սակայն գոռգոռաց եւ Երկիրը երերաց:
Ցորեններու ցոլցլուն դէմքեր, հացի ամպեր մթնաճեմ,
Ուրուակա՞ն է աւերակի սեւերուն:
Փողոցներէն օտարափառ եւ հայրենի ափերէն
Քա՜ղցր է մեր սէրն այս քնքշագին գիրերուն:
Օրհնեալները օղակ-օղակ հո՛ղ կʼօծեն,
Ֆոսֆորի ֆոնը չ՛այրիր արեւէն: