Աշոտ Ավդալյան. «Ինձ ճանաչողը»

Աշոտ Ավդալյան. «Ինձ ճանաչողը»

Ահա երկրում մեկն ինձ ճանաչեց, և ես մերկացա,
նա ինձ մոտեցավ փրկողի ձեռքով, ու դեմքին յուղ էր,
նա ինձ հագցրեց վարդե շապիկներ, գլխին պսակ էր,
քանի որ շատ բառեր կար ներսում, շուրթերն էր ներկել։

Ախ նա վեր կացավ, նա ինձ մոտեցավ, նա ինձ ճանաչեց,
նա ինձ հագցրեց փայտե կոշիկներ ու դեմքիս նայեց,
ախ, իմ թևերից կախեց ստվերներ ու շագանակներ,
ախ, իմ թևերը ծերացան շոգից, գլուխը բաց էր։

Եվ առաջնորդեց, ինձ տարավ այնտեղ, ուր չեն երկմտում,
այնտեղ այսօրը ցավեր է բուժում, անցյալը` ոչինչ,
այնտեղ ինձ տվեց ձիթենու մի ճյուղ ու հիշողություն,
և հիշողության քառասուն ծաղիկ ընձյուղվեց ինձնից:

Ծաղկեցին, ինչպես լույսն է ծաղկում, իր մեջ ամփոփվում։
ու հուներ բացում գետերի համար ու առավոտի,
այսպես ծաղկելով, շառագունելով կանգնել էի հեռվում-
և գույն էր վառվում, այդ զգեստներն էին ինձ ճանաչողի:

 

Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում