Տերևաթափ իմ թխկի, օ, իմ թխկի ձյունածածկ…
Նմանատիպ
* * *
Տերևաթափ իմ թխկի, օ, իմ թխկի ձյունածածկ,
Ի՞նչ ես կանգնել դու ճերմակ` մրրիկի դեմ կորացած,
Գուցե բան ես լսել դու կամ լսել ես դու մի ձայն,
Ոնց որ ելել ես ահա դու պտույտի գյուղից ցած:
Ու ոնց հարբած դռնապան` ելած ուղի հողմածեծ`
Խեղդվել ես ձյուներում ու փետացած մնացել:
Ախ, ես ինքս հենց հիմա ինչ-որ դարձել եմ տարտամ,
Ընկերական քեֆերից էլ չեմ գտնում տան ճամփան:
Նայես` ուռի հանդիպեց կամ թե սոճի մի բարակ,
Երգում էի ես նրան գարնան երգեր բքի տակ:
Ուզում էի ինքս ինձ հենց այդպիսի թխկի ծառ,
Միայն ոչ թե ձյունածածկ, այլ կանաչած ու պայծառ:
Եվ ամոթս կորցրած` խենթացնող երազում,
Ոնց որ կնոջն ուրիշի գրկում էի ցարասուն:
«Տերևաթափ իմ թխկի, օ, իմ թխկի ձյունածածկ» (ռուս.՝ «Клён ты мой опа́вший, клён заледене́лый…»), ռուս բանաստեղծ Սերգեյ Եսենինի բանաստեղծությունը, որը գրվել է 1925 թվականին, հաջողությամբ ներկայացվել է երաժիշտների կողմից։ Հիմնական թեման մարդու և փայտի համեմատությունն է:
Պատմություն
«Տերևաթափ իմ թխկի, օ, իմ թխկի ձյունածածկ…»՝ բանաստեղծի առաջին բանաստեղծություններից մեկը, որը գրվել է Մոսկվայի պետական համալսարանի 1-ին հոգեբուժական կլինիկայում, որտեղ նա մտերիմների պնդմամբ հնարավոր ձերբակալումից խուսափելու համար 1925 թվականի նոյեմբերի 26-ից պառկել է: Նրան տրամադրվել էր լուսավոր ու բավականին ընդարձակ սենյակ, երկրորդ հարկում, պատուհաններից տեսարան էր բացվում դեպի այգի: Ըստ Եսենինի մահվան հանգամանքները հետազոտողի՝ Էդուարդ Խլիստալովի, նրան ոգեշնչել է կլինիկայի պատուհանների տակ աճող թխկին և, իսկապես, բանաստեղծությունը թվագրված է 1925 թվականի նոյեմբերի 28-ը, որը համապատասխանում է նրա կլինիկայում լինելու ժամանակահատվածի հետ[3][4]:
Առաջին անգամ հրապարակվել է 1926 թվականի հունվարի 3-ին Լենինգրադի «Կարմիր թերթի» երեկոյան թողարկմանը (№ 2) և «Կարմիր նիվա» ամսագրում (№ 1)[4]:
Բանաստեղծությունը հայերեն թարգմանել է Արփենիկ Տեր-Աստվածատրյանը՝ Եղիշե Չարենցի առաջին կինը՝ 1926 թվականի սկզբին:
Հետևեք մեզ նաև Telegram-ում