Եղիշե Չարենց. …Մայրամուտի այս սուրբ, հրակարմիր միգում

…Մայրամուտի այս սուրբ, հրակարմիր միգում,
Բորբ արևի վառվող, ողջակիզվող հոգում,
Որպես անդարձ երազ, որպես անցած մի հուշ –
Մոխրանում է ահա քո մարմինը անուշ:
Որպես կարմիր մի վերք, մի արնագույն քուրա,
Բռնկվել է ահա հորիզոնի վրա,
Այրվում է, որպես իրիկնային մի սեր,
Ու գնում է դեպի մայրամուտ ու գիշեր…

Սի՜րտս է կարծես մխում,
Սիրտս – մաքուր, զվարթ,
Սիրտս – երկնի մովում
Կարմիր բացված մի վարդ:
Այրվում է, բոսոր,
Վա՜ր է իջնում արագ –
Հրաբորբոք, հզոր
Սիրտս` կարմիր կրակ…

Սի՜րտս – արև, սիրտս – գարուն,
Հրի՛ բաժակ ու սիրո, –
Իրիկնային այս աշխարհում –
Քա՛ղցր զոհ…

* * * 
Ցերեկների թույնը բոսոր
Սի՜րտ իմ, տա՛ր, սի՜րտ իմ, տար, –
Թող տարածվի գիշերը խոր
Ու արդա՛ր:

Մա՜յր մտի՜ր, սի՜րտ, ու ծածկվիր –
Խավարո՛ւմ, խավարո՛ւմ.
Հո՜ւշ է կյանքը, ոսկի՛ մոխիր
Ու մարում:

Մա՜յր մտի՜ր, սի՜րտ, կարմի՜ր երազ,
Երկինքներում ցուրտ ու սին, –
Որ վաղը, սեգ, դու բարձրանաս
Արևի՛ հետ միասին…