Աշոտ Ավդալյան. Ամեն առավոտ

Ամեն առավոտ,
երբ արեգակը ասեղնակար է տալիս դաշտերին,
եզրակարերին տալիս է հանգույց,
և իմ հեքիաթի ժապավենները
լուռ տատանվում են քամու տագնապից.
ես հիշողության պաստառի վրա
գծագրում եմ դեմք ու դիմագիծ,
ու կանաչները սպիանում են գարնան փեշերին,
և կարմիրները զգեստի մեջ են փնտրում ելագիծ,
երեկոները բերում են հնչերգ
ու գունավորում անընթեռնելի,
ու արծաթներ են կախվում երկնքից,
ու զնգոցներից արթնանում ես դու,
նայում ես հոգուդ շուրջը թափառող
մերձավորներին։