Ռազմիկ Դավոյան. Ինչ-որ տեղ հիմա

Ինչ-որ տեղ հիմա,
Ինչ-որ ժայռերի տաք ողնաշարում
Պահել են գուցե սեւ ադամանդներ:

Դողդոջ ձեռքերով
Բռնելով մութի պարանը հոսուն,
Քայլում եմ անքուն գիշերվա միջով
Եվ հանգույցներ եմ արձակում անվերջ
Սեւ-ադամանդե շղթաների մեջ
Կանգնեցընելով լուսեղեն մի սյուն:

Մութ հանգույցների անվախճան գիշեր,
Իմ պայծառ սիրո հաղթության երազ.-
Ու՞ր էր, թե կայիր,
Ու՞ր էր՝ ծաղկավոր շորերդ հագիդ
Կանգնեիր ուղիղ իմ ճանապարհին
Եվ ամփոփեր թեւերդ վրաս
Ծիածանագույն կամարների պես,
Որտեղից պիտի ես ներս մտնեի
Որպես ուխտավոր ու հավատացյալ
Եվ քո սեփական խորանի խորքում
Համբուրեի… քեզ: