Աշոտ Ավդալյան. Երկինքը հոգնեց անթիվ աստղերի անգործությունից

Երկինքը հոգնեց անթիվ աստղերի անգործությունից,
Եվ լռության մեջ կարկամած լեզուն նորից չորացավ,
Աստծո պատկերը հարություն առավ իմ թաց գրպանից
Մտավ աշխարհի ու արեգակի գործարքների մեջ։

Թվաց մարմինս ջուր է պահանջում, որ պտղաբերի,
Ու լայնություններ գոհացնի սիրով ու առատությամբ,
Եվ երկնքի ողջ դառնությունները լիզեց մասրենին,
Դարձյալ փարթամ էր պտուղը կարմիր, և ինքը կանաչ։

Բայց ինչ-որ ձայնից վաղուց խլացել, գամվել էի իմ մեջ,
Եվ ոչ մի անձրև ինձ չէր գոհացնում իր առատությամբ,
Եվ ինձ տանում էին, ինչպես արևն է մայրամուտն հանում իր ողնաշարից,
Մեջքը կոտրված ընկնում լեռների, դաշտերի վրա։