Վահագն Մուղնեցյան․ Անդունդի կանչը

Գնում եմ,-
Թիկունքից կարծես թե մղվում եմ,-
Օրերս գայթում են դեպի վերջ,-
Գնում եմ, հեռու եմ,
Փյունիկվող թռչուն եմ –
Հրայրքի խայտանքը սրտիս մեջ։
Թաքուն է,-
Խավարում պահված է անունս,-
Մտքիս դեմ պատեր են ոխաշեն,
Բայց դարձյալ մղվում եմ,
Ինձ քաշում – տանում են
Բոցեղեն շանթերը լուսաճեմ։
Սրբազան կրակն է
Խոհերիս ակունքը,
Տեսիլքս մասունք է եթերից,
Իմ կամքը քարափ է,
Քարակոփ ապշանք է՝
Վեհացած անդունդի եզերքին։

………………………

Ահա և այստեղ եմ,-
Վերջապես հասնում եմ,-
Լուսայգը ծնվում է խավարից.
Արթնացել՝ խնդում է,
Թնդում է անդունդը՝
Շաչում է այգաճոխ անհունից։
Աստղածուփ անդունդն է
Իմ մտքի պերճանքը,
Եվ միտքս՝ ջահակիր ուխտավոր։
Շնչում է, կանչում է
Յոթնալույս խորանը –
Թռիչքն իմ անկում է խոյանքով։

19․03․2020թ․
Երևան